🐫 ชีค: จอมใจ..จอมพยศ | บทที่ 2 (อี. เอ็ม. ฮัลล์)

ชีค: จอมใจพญามาร

โดย อี.เอ็ม. ฮัลล์

บทที่ 2 การลักพา

การส่งตัวออกเดินทางนั้นเป็นไปอย่างกระตือรือร้นสมคำร่ำลือ การเตรียมการสำหรับการเดินทางสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ไม่มีอุปสรรคใดๆ มุสตาฟา อาลี ไกด์นำทาง ดูเป็นคนมีความสามารถและมีประสิทธิภาพ เขาจะหายตัวไปอย่างสุภาพเมื่อไม่ต้องการ และตอบคำถามด้วยความสุภาพและสง่างามเมื่อถูกพูดถึง

วันนั้นเต็มไปด้วยความน่าสนใจ การเดินทางอันยาวไกลและร้อนอบอ้าวกลับกลายเป็นความสุขทางกายขั้นสูงสุดสำหรับไดอาน่า พวกเขามาถึงโอเอซิสที่จะใช้พักแรมคืนแรกก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง และพบว่าค่ายพักถูกจัดตั้งเรียบร้อยแล้ว มีเต็นท์กางอยู่ และทุกอย่างก็จัดเตรียมอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยจนเซอร์ออเบรย์ไม่อาจหาข้อตำหนิได้ แม้แต่สตีเฟนส์ ผู้ช่วยของเขาที่ร่วมเดินทางไปกับเขาตั้งแต่ไดอาน่ายังเป็นทารก และเป็นคนเจ้าระเบียบไม่แพ้เจ้านายของเขาในเรื่องการตั้งแคมป์ก็ยังหาจุดบกพร่องไม่ได้

ไดอาน่ากวาดสายตามองเต็นท์เดินทางเล็กๆ ของเธอด้วยความพึงพอใจอย่างเต็มเปี่ยม มันเล็กกว่าเต็นท์ที่เธอคุ้นเคยมาตลอดมาก เล็กจนน่าขันเมื่อเทียบกับเต็นท์ขนาดใหญ่ที่เธอเคยมีในอินเดียเมื่อปีก่อน ซึ่งมีห้องน้ำและห้องแต่งตัวแยกต่างหาก ในอินเดียก็มีคนรับใช้มากมาย ทว่าที่นี่ดูเหมือนบริการจะไม่เพียงพอ แต่ในการเดินทางครั้งนี้ เธอตั้งใจที่จะละทิ้งการจัดเตรียมที่ซับซ้อนและหรูหราแบบที่เซอร์ออเบรย์ชื่นชอบ และลองใช้ชีวิตแบบสมบุกสมบันดูบ้าง: เตียงสนามแคบๆ อ่างอาบน้ำสังกะสี โต๊ะพับเล็กๆ และกระเป๋าเดินทางสองใบของเธอดูเหมือนจะกินพื้นที่ว่างทั้งหมดที่มี แต่เธอกลับหัวเราะให้กับความไม่สะดวกสบาย แม้ว่าเธอจะทำน้ำกระเด็นเปียกเตียง และสบู่ก็หล่นเข้าไปในปลายรองเท้าบูทยาวข้างหนึ่งของเธอ เธอเปลี่ยนจากชุดขี่ม้ามาเป็นชุดผ้าไหมสีเขียวหยกแนบเนื้อ ที่ชายกระโปรงสั้นเหนือข้อเท้าเรียวระหง คอเสื้อเว้าต่ำ เผยให้เห็นเนินอกขาวผ่องนวลเนียนของหญิงสาว

เธอเดินออกจากเต็นท์และยืนอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อแลกเปลี่ยนรอยยิ้มอย่างขบขันกับสตีเฟนส์ ผู้ซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ อย่างลังเลใจ สายตาข้างหนึ่งมองเธอ อีกข้างมองเจ้านายของเขา เธอมาสาย และเซอร์ออเบรย์ชอบให้การรับประทานอาหารตรงเวลา บารอนเน็ตกำลังเอนกายบนเก้าอี้ผ้าใบตัวหนึ่ง โดยวางเท้าพาดไว้บนอีกตัว

ไดอาน่าโบกนิ้วชี้เชิงตักเตือน “รีบไปเลย สตีเฟนส์ ไปเอาซุปมา! ถ้ามันเย็นลงล่ะก็ มีเรื่องแน่” 

เธอเดินไปยังขอบผ้าใบที่ปูกันแดดอยู่หน้าเต็นท์ และยืนดื่มด่ำกับทิวทัศน์รอบตัว ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นขณะกวาดมองไปรอบๆ ค่ายที่แผ่กว้างไปทั่วโอเอซิส - ต้นปาล์มที่ขึ้นกระจุกตัวกันเป็นกลุ่ม ทะเลทรายที่ทอดยาวออกไปเบื้องหน้าเป็นระลอกคลื่น แต่ดูเหมือนจะราบเรียบไปกับแสงยามเย็น ไกลออกไปถึงเนินเขาที่ทอดตัวเหมือนรอยเปื้อนสีเข้มบนเส้นขอบฟ้า 

เธอสูดหายใจเข้าลึก … ในที่สุดเธอก็มาถึงทะเลทราย ผืนทะเลทรายที่เธอรู้สึกว่าโหยหามาทั้งชีวิต เธอไม่เคยรู้เลยจนกระทั่งบัดนี้ว่าความปรารถนานั้นรุนแรงเพียงใด เธอรู้สึกแปลกๆ เหมือนราวกับอยู่บ้านของเธอเองอย่างประหลาด ราวกับว่าความว่างเปล่าอันยิ่งใหญ่และเงียบสงัดนั้นกำลังรอคอยเธอ เช่นเดียวกับที่เธอรอคอยมัน และบัดนี้เมื่อเธอก้าวมาถึง มันก็ต้อนรับเธออย่างนุ่มนวลด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาของทรายที่พัดปลิวเป็นคลื่น เสน่ห์ลึกลับของพื้นผิวที่พลิ้วไหวและเคลื่อนที่ได้ ซึ่งดูเหมือนจะเชื้อเชิญให้เธอเจาะลึกเข้าไปในความลึกลับที่ยังไม่ถูกค้นพบ

เสียงของพี่ชายที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้เธอหลุดจากภวังค์ในทันที

 “เธอใช้เวลานานเกินไปแล้ว”

เธอหันไปที่โต๊ะพร้อมรอยยิ้มจางๆ

“อย่าทำตัวเป็นหมีเลยน่า ออเบรย์ ทุกอย่างมันดีมากสำหรับคุณ คุณมีสตีเฟนส์ไว้คอยโกนหนวดและล้างมือให้ แต่ฉันต้องดูแลตัวเอง เพราะมารีคนงี่เง่าคนนั้นน่ะสิ”

เซอร์ออเบรย์ลดส้นเท้าลงจากเก้าอี้ตัวที่สองอย่างเชื่องช้า ขว้างซิการ์ทิ้งไปด้วยความหงุดหงิด และหมุนแว่นตาเข้าที่ด้วยท่าทางที่ดุดันกว่าปกติ มองเธอด้วยความไม่พอใจ 

“เธอจะแต่งตัวแบบนี้ทุกเย็นเพื่อเอาใจมุสตาฟา อาลี กับคนเลี้ยงอูฐหรือไง?” 

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเชิญมุสตาฟามาทานอาหารด้วยหรอก และฉันก็ไม่ได้มีนิสัย 'แต่งตัว' อย่างที่คุณพูดอย่างน่ารัก เพื่อเอาใจใคร ถ้าคุณคิดว่าฉันแต่งตัวในค่ายเพื่อเอาใจคุณนะ ออเบรย์ที่รัก คุณคงหลงตัวเองไปหน่อย ฉันทำทั้งหมดเพื่อความพอใจของฉันเอง นักสำรวจหญิงที่เราเจอที่ลอนดอนในปีแรกที่ฉันเริ่มเดินทางกับคุณ เธออธิบายให้ฉันฟังถึงคุณค่าทางศีลธรรมและทางกายภาพที่แท้จริงของการเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าที่สบายและสวยงาม หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันในชุดกางเกงขี่ม้าและรองเท้าบูท คุณเองก็ยังเปลี่ยนชุดนั่นเลยนะ มันต่างกันตรงไหน?"

“ต่างกันมากสิ” เขาตะคอก “เธอไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองน่าดึงดูดไปมากกว่าที่เป็นอยู่แล้ว”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คุณคิดว่าฉันน่าดึงดูด? คุณคงโดนแดดเผาจนเพี้ยนไปแล้วล่ะ ออเบรย์” เธอตอบกลับ พลางเลิกคิ้วขึ้น และเคาะนิ้วลงบนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์

“อย่ามาเล่นลิ้น เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าเธอหน้าตาดี—ดีเกินไปที่จะทำเรื่องไร้สาระแบบนี้”

“ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคุณกำลังจะสื่อถึงอะไร?” เธอถามอย่างนิ่งๆ แต่ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่จับจ้องไปที่ใบหน้าของพี่ชายเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เธอมองเขา

“วันนี้ฉันคิดหนักมากนะ ไดอาน่า การเดินทางที่เธอเสนอมานี่เป็นไปไม่ได้เลย”

“มันไม่สายเกินไปหน่อยเหรอที่จะเพิ่งมารู้ตอนนี้?” เธอขัดจังหวะอย่างประชดประชัน แต่เขาไม่สนใจการขัดจังหวะนั้นเลย

“เธอต้องเห็นด้วยตัวเองตอนนี้ เมื่อเธอเผชิญหน้ากับมันแล้วรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเดินทางเพียงลำพังไปในทะเลทรายกับคนที่น่ารังเกียจพวกนั้นนานเป็นเดือน แม้ว่าการเป็นผู้ปกครองตามกฎหมายของฉันจะสิ้นสุดลงเมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา แต่ฉันก็ยังมีภาระผูกพันทางศีลธรรมบางอย่างต่อเธอ แม้ว่ามันจะสะดวกสำหรับฉันที่จะเลี้ยงดูเธอเหมือนเด็กผู้ชายและมองเธอในแง่ของน้องชายแทนที่จะเป็นน้องสาว แต่เราก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงที่ว่าเธอเป็นผู้หญิง และเป็นผู้หญิงที่ยังเยาว์มาก มีบางสิ่งบางอย่างที่หญิงสาวไม่สามารถทำได้ ซึ่งถ้าเธอเป็นเด็กผู้ชายอย่างที่ฉันปรารถนาเสมอมามันคงจะต่างออกไปเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่เธอไม่ใช่เด็กผู้ชาย และเรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้—เป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิง” มีความหงุดหงิดไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา

ไดอาน่าจุดบุหรี่ช้าๆ แล้วหมุนตัวบนเก้าอี้พร้อมเสียงหัวเราะที่แข็งกร้าว 

“ถ้าฉันไม่ได้อยู่กับคุณมาตลอดชีวิตนะ ออเบรย์ ฉันคงจะประทับใจในความห่วงใยแบบพี่น้องของคุณจริงๆ ฉันคงจะคิดว่าคุณหมายความอย่างนั้นจริงๆ แต่เมื่อฉันรู้จักคุณดี ฉันรู้ว่าไม่ใช่ความกังวลในตัวฉันที่กระตุ้นให้คุณพูด แต่เป็นเพราะความไม่ชอบใจ ที่คุณจะต้องเดินทางคนเดียวโดยไม่มีฉัน คุณเคยพึ่งพาฉันมาตลอดเพื่อช่วยให้คุณหลีกเลี่ยงจากความรำคาญและความไม่สะดวกบางอย่างที่มักเกิดขึ้นในการเดินทาง คุณซื่อสัตย์กว่านี้ตอนอยู่ที่บิสครา ตอนที่คุณแค่คัดค้านการเดินทางของฉันโดยไม่บอกเหตุผล ทำไมคุณถึงรอจนถึงคืนนี้เพื่อมาให้เหตุผลกับฉันล่ะ?”

“เพราะฉันคิดว่าอย่างน้อยที่นี่ เธอคงมีสติสัมปชัญญะพอที่จะมองเห็นความจริง ที่บิสครา มันเป็นไปไม่ได้ที่จะโต้เถียงกับเธอ เธอจัดการเรื่องของเธอเองโดยไม่สนใจความเห็นของฉัน ฉันปล่อยเลยตามเลย เพราะคิดว่าเมื่อมาถึงที่นี่ เธอจะได้เห็นด้วยตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไดอาน่า เลิกความคิดบ้าๆ เรื่องการเดินทางนี้เสียเถอะ”

“ฉันจะไม่”

“ฉันไม่พอใจมากจนอยากจะทำอะไรสักอย่างกับเธอ”

“คุณทำไม่ได้หรอก ฉันเป็นเจ้านายตัวเอง คุณไม่มีสิทธิ์เหนือฉัน คุณไม่มีข้อเรียกร้องใดๆ กับฉัน คุณไม่มีแม้กระทั่งความรักใคร่แบบพี่น้องธรรมดาๆ ด้วยซ้ำ เพราะคุณไม่เคยแสดงมันออกมาให้ฉันเห็นเลยสักครั้ง ดังนั้นคุณจึงไม่สามารถคาดหวังจากฉันได้ เราไม่จำเป็นต้องเสแสร้งใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันจะไม่โต้เถียงอีกต่อไป ฉันจะไม่กลับไปบิสกรา”

“ถ้าเธอกลัวว่าจะถูกหัวเราะเยาะ——” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน แต่เธอก็ตอบโต้เขาอย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่กลัวการถูกหัวเราะเยาะ มีแต่คนขี้ขลาดเท่านั้นที่กลัวเรื่องนั้น และฉันก็ไม่ใช่คนขี้ขลาด”

“ไดอาน่า ฟังเหตุผลหน่อยสิ!”

"ออเบรย์! ฉันพูดคำสุดท้ายไปแล้ว ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของฉันได้แน่ในเรื่องการท่องเที่ยวครั้งนี้ ข้อโต้แย้งของคุณไม่สามารถโน้มน้าวฉันได้ เพราะฉันรู้จักคุณดี มันเป็นเพราะเหตุผลของคุณเอง ไม่ใช่เหตุผลของฉัน แต่สิ่งที่อยู่ที่ก้นบึ้งของการตำหนิของคุณต่างหากที่ทำให้คุณพยายามห้ามฉัน อย่าปฏิเสธมัน เพราะคุณปฏิเสธไม่ได้ เพราะมันเป็นความจริง"

พวกเขากำลังเผชิญหน้ากันข้ามโต๊ะเล็กๆ ใบหน้าของเซอร์ออเบรย์แดงก่ำด้วยความโกรธ และแว่นตาของเขาก็หล่นลงกระทบกับกระดุมเสื้อกั๊กด้วยเสียงกริ๊งเล็กๆ

“เธอนี่มันปีศาจน้อยหัวดื้อจริงๆ!” เขาพูดอย่างเดือดดาล

เธอมองเขาอย่างมั่นคง ริมฝีปากที่หยิ่งผยองของเธอนั้นแน่วแน่ไม่แพ้เขา 

“ฉันเป็นสิ่งที่คุณสร้างฉันมา” เธอพูดช้าๆ “จะทะเลาะกับผลลัพธ์ไปทำไม? คุณเลี้ยงดูฉันมาให้เพิกเฉยต่อข้อจำกัดที่มาพร้อมกับทางเพศของฉัน แต่ตอนนี้คุณกลับมาตำหนิฉันและโยนมันใส่หน้าฉัน ตลอดชีวิตของฉัน คุณเป็นตัวอย่างของการเห็นแก่ตัวและความดื้อรั้น คุณจะแปลกใจหรือที่ฉันเรียนรู้มันมา? คุณทำให้ฉันแข็งกระด้างเหมือนตัวคุณเอง ตอนนี้คุณแสร้งประหลาดใจกับความมุ่งมั่นที่การฝึกฝนของคุณบังคับให้ฉันเป็น คุณไม่มีเหตุผล มันเป็นความผิดของคุณ ไม่ใช่ของฉัน มันต้องมีการปะทะกันสักวันแน่นอน ซึ่งมันมาถึงเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้ก็แค่นั้น จนถึงตอนนี้ อย่างที่ฉันเตือนคุณไปแล้วก่อนหน้านี้ ว่าฉันเป็นเจ้านายของตัวเอง และฉันจะไม่ยอมให้ใครมาแทรกแซงกับการกระทำของฉัน โปรดเข้าใจให้ชัดเจนนะ ออเบรย์ ฉันไม่อยากโต้เถียงอีกต่อไป ฉันจะไปพบคุณที่นิวยอร์กตามที่ฉันสัญญาไว้ ฉันไม่เคยผิดสัญญา แต่ชีวิตของฉันเป็นของฉัน และฉันจะจัดการมันตามที่ฉันปรารถนา ไม่ใช่อย่างที่ใครๆ ปรารถนา ฉันจะทำในสิ่งที่ฉันเลือก เมื่อไหร่และอย่างไรที่ฉันเลือก และฉันจะไม่มีวันเชื่อฟังใครนอกจากความประสงค์ของตัวฉันเอง”

ดวงตาของเซอร์ออเบรย์หรี่ลงทันที 

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็หวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะตกอยู่ในมือของผู้ชายที่จะทำให้เธอเชื่อฟังได้!” เขาร้องออกมาด้วยความเคือง

ริมฝีปากที่หยิ่งผยองของเธอยังคงโค้งอย่างเหยียดหยามมากขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นสวรรค์ก็ช่วยเขาด้วยเถอะ!” เธอตอบโต้กลับอย่างเผ็ดร้อน แล้วหันหลังเดินกลับไปยังเต็นท์ของเธอ

————————————

แต่เมื่ออยู่ตามลำพัง ความโกรธของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นความขบขัน ท้ายที่สุดแล้ว การทำให้ออเบรย์ผู้เกียจคร้านเดือดดาลขึ้นมาได้ ก็ถือเป็นเรื่องที่น่าพอใจอยู่บ้าง เธอรู้ดีว่าเขาเก็บงำความไม่พอใจที่เขามีต่อเธอตลอดช่วงเวลาหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาในบิสครา ถึงแม้เขาจะเดินทางตลอดเวลาและบ่อยครั้งในสถานที่รกร้างและห่างไกลผู้คน แต่เขาก็เดินทางด้วยความสะดวกสบายสูงสุด และเผชิญกับความไม่สะดวกสบายที่น้อยที่สุด เขาไม่ยอมลำบากอะไรเพื่อใคร และความยากลำบากที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เกิดขึ้นก็ล้วนตกอยู่บนบ่าของไดอาน่าที่ยังเยาว์วัยและไม่เคยชินกับโลกภายนอก เธอรู้มาตลอดว่าเขาใช้ประโยชน์จากเธออย่างไร และเธออำนวยความสะดวกสบายให้เขามากแค่ไหน เขาอาจมีความรู้สึกแฝงเร้นเกี่ยวกับความไม่เหมาะสมของพฤติกรรมของเธอ เขาอาจรู้สึกสำนึกผิดเล็กน้อยเกี่ยวกับการเลี้ยงดูเธอ แต่ทว่าสิ่งที่รบกวนจิตใจเขามากที่สุดคือความคิดถึงความสะดวกสบายของตนเอง เธอรู้เรื่องนี้ดี และความรู้เหล่านั้นไม่ได้เอื้อให้เธอมีความรู้สึกที่ดีขึ้นต่อเขาเลย เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างที่สุดมาโดยตลอด และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

ตลอดชีวิตที่อยู่ด้วยกัน ทุกอย่างถูกดำเนินไปเพื่อความสะดวกสบายของเขา ไม่ใช่ของเธอ 

เธอรู้ดีด้วยว่าทำไมเขาถึงต้องการให้เธอร่วมเดินทางไปอเมริกาด้วยเป็นพิเศษ

มันเป็นการเดินทางเพื่อล่า; แต่ไม่ใช่การล่าสัตว์ใหญ่ที่พวกเขาคุ้นเคย มันคือการล่าภรรยาต่างหากที่พาเซอร์ออเบรย์ข้ามมหาสมุทรในครั้งนี้ มันอยู่ในใจเขามาพักหนึ่งแล้วว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และค่อนข้างไม่น่าพอใจ ผู้หญิงน่าเบื่อสำหรับเขา และความคิดเรื่องการแต่งงานก็ไม่น่าพิสมัย แต่การมีบุตรชายสืบทอดตระกูลเป็นสิ่งจำเป็น—ตระกูลเมโยต้องมีเมโยสืบทอดต่อไป การมีทายาทเป็นสิ่งสำคัญสำหรับทรัพย์สินขนาดใหญ่ที่ตระกูลครอบครองมานานหลายร้อยปี ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนดึงดูดใจเขาเลย แต่ในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดที่เขาเคยพบ ผู้หญิงอเมริกันทำให้เขารำคาญน้อยที่สุด ดังนั้นเขาจึงมุ่งหน้าไปยังอเมริกาเพื่อตามหาภรรยา

เขาตั้งใจจะเช่าบ้านในนิวยอร์กสักสองสามเดือนแล้วค่อยไปนิวพอร์ต และด้วยเหตุผลนี้เอง การมีไดอาน่าร่วมเดินทางจึงถูกมองว่าเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง เธอจะช่วยเขาประหยัดปัญหาได้มากมาย เพราะทุกอย่างจะจัดการได้โดยเธอและสตีเฟนส์ หลังจากตัดสินใจที่จะเดินหน้าตามแผนการที่เขามองว่าเป็นการเสียสละเพื่อตระกูล เขาจึงปรารถนาจะจัดการให้มันเสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด และการที่ไดอาน่าเข้ามาขัดจังหวะแผนการของเขาจึงทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด นี่เป็นครั้งแรกที่ความต้องการของทั้งคู่ขัดแย้งกัน และเธอก็ยักไหล่อย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับทำหน้าบูดบึ้งเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น 

อีกนิดเดียวก็จะกลายเป็นเรื่องทะเลาะวิวาทที่บานปลาย เธอขับไล่ออเบรย์และความเห็นแก่ตัวของเขาออกไปจากจิตใจของเธออย่างเด็ดเดี่ยว 

อากาศร้อนจัด และเธอนอนนิ่งอยู่ในเปลสนามแคบๆ เสียดายที่ตอนเลือกเตียงเธอจะไม่เข้มงวดเรื่องความกว้างของมันนัก และอดสงสัยไม่ได้ว่าการขยับตัวกะทันหันในยามค่ำคืนจะทำให้เธอตกลงไปในอ่างอาบน้ำที่ตั้งอยู่ข้างๆ หรือไม่ เธอคิดถึงพัดลมเพดานแบบเชือกดึงด้วยความเสียดาย แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ

“โอ๊ย ช่างมันเถอะ!” เธอพึมพำอย่างงัวเงีย “เธอเอาแต่สบายจนเคยตัว ลองลำบากบ้างก็ดีนะ”

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอเกือบจะร่าเริงจนออกนอกหน้าในมื้อเช้า และตลอดเวลาที่พวกเขายังคงพักอยู่ที่โอเอซิสหลังจากอูฐสัมภาระออกเดินทางไปแล้ว เซอร์ออเบรย์อารมณ์บูดและนิ่งเงียบ และเธอก็แลกเปลี่ยนคำหยอกล้อกับสตีเฟนส์เป็นส่วนใหญ่ ขณะที่เขากำลังดูแลการจัดเตรียมตะกร้าอาหารกลางวันที่จะไปกับเธอ โดยมีผู้ช่วยคนใหม่ที่ถูกเลือกไว้คอยดูแล และเขาก็กำลังรออยู่พร้อมกับมุสตาฟา อาลี และชายอีกประมาณสิบคน เพื่อขี่ม้าไปกับเธอ

————————————

เวลาออกเดินทางมาถึงแล้ว สตีเฟนส์กำลังวุ่นวายอยู่กับม้าที่ไดอาน่าจะขี่

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีตามมาตรฐานของคุณดีไหม สตีเฟนส์? อย่าทำหน้าบูดบึ้งขนาดนั้นสิ ฉันหวังว่าคุณจะมาดูแลฉันด้วยนะ แต่มันทำไม่ได้หรอก เซอร์ออเบรย์คงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”

ความคิดที่จะเดินทางโดยไม่มีสตีเฟนส์อยู่เบื้องหลังดูเหมือนจะมีความสำคัญอย่างกะทันหัน และรอยยิ้มที่เธอมอบให้เขาก็ดูจริงจังกว่าที่เธอตั้งใจไว้ 

เธอเดินกลับไปหาพี่ชายซึ่งกำลังดึงหนวดของเขาอย่างโหดเหี้ยม 

“ฉันว่ารอต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอก คุณคงไม่อยากรีบร้อนมากเกินไป และคุณคงอยากไปถึงบิสคราให้ทันมื้อค่ำ” เธอกล่าวอย่างเป็นกันเองที่สุดเท่าที่จะทำได้

เขาหันขวับมาทางเธอ 

"ไดอาน่า มันยังไม่สายเกินไปที่จะเปลี่ยนใจนะ เห็นแก่สวรรค์เถอะ เลิกความบ้าบอนี้เสียที มันกำลังท้าทายโชคชะตา" เป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงของเขาฟังดูจริงใจอย่างแท้จริง และชั่วขณะหนึ่ง ไดอาน่าก็ลังเล แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้น จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองเขาพร้อมด้วยรอยยิ้มช้าๆ

“ฉันจะต้องโผเข้ากอดคุณแล้วพูดว่า 'พาฉันกลับไปเถอะค่ะ ท่านผู้ปกครองที่รัก ฉันจะเป็นเด็กดี' หรือฉันจะต้องหมอบลงแทบเท้าของคุณและเอาหัวโขกกับรองเท้าบูทของคุณแล้วคร่ำครวญด้วยภาษาท้องถิ่นว่า 'ได้ยินแล้วต้องเชื่อฟัง' อย่าไร้สาระน่า ออเบรย์ คุณจะให้ฉันเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้ายไม่ได้หรอกนะ มันปลอดภัยแน่นอน มุสตาฟา อาลีจะดูแลให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น เขาต้องคำนึงถึงชื่อเสียงของเขาในบิสครา ลองคิดดู คุณก็รู้ว่าทางการให้เกียรติเขาแค่ไหน เขาคงไม่ทิ้งมันไปง่ายๆ ยังไงก็ตาม ฉันดูแลตัวเองได้ ขอบคุณสำหรับการฝึกฝนของคุณ ฉันไม่รังเกียจที่จะยอมรับว่าฉันภูมิใจในฝีมือการยิงปืนของตัวเอง แม้แต่คุณก็ยังยอมรับว่าฉันเก่งกาจเพราะการสอนของคุณ”

ด้วยเสียงหัวเราะร่าเริง เธอก็ชักปืนพกด้ามงาช้างออกมาอย่างรวดเร็ว และเล็งไปที่ก้อนหินแบนๆ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก แล้วลั่นไก แม้เธอจะเป็นนักแม่นปืนรีวอลเวอร์ที่แม่นยำอย่างไม่ธรรมดา แต่ครั้งนี้ดูเหมือนเธอจะพลาดเป้า ไม่มีร่องรอยใดๆ บนก้อนหิน 

ไดอาน่าจ้องมองมันอย่างงุนงง คิ้วขมวดมุ่นด้วยความฉงน จากนั้นเธอก็มองไปที่พี่ชายของเธอ แล้วกลับไปมองที่ปืนพกที่อยู่ในมือของเธอ

เซอร์ออเบรย์สบถ “ไดอาน่า! ช่างเป็นการอวดดีที่ไร้สาระจริงๆ!” เขาร้องออกมาอย่างโกรธจัด

เธอไม่สนใจเขาเลย เธอยังคงจ้องมองก้อนหินที่ราบเรียบราวกับโชคชะตา 

“ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมฉันถึงพลาดได้ มันใหญ่เท่าบ้านเชียวนะ” เธอพึมพำอย่างครุ่นคิดแล้วหยิบปืนพกขึ้นมาอีกครั้ง

แต่เซอร์ออเบรย์คว้าข้อมือของเธอไว้ได้ 

“เพื่อเห็นแก่พระเจ้า อย่าทำให้ตัวเองดูโง่เขลาเป็นครั้งที่สอง เธอทำให้ตัวเองเสียชื่อเสียงมากพอแล้ว” เขากล่าวเสียงต่ำ พร้อมกับเหลือบมองกลุ่มคนพื้นเมืองที่กำลังจับจ้องอยู่

ไดอาน่ากระตุกอาวุธชิ้นเล็กๆ กลับเข้าที่อย่างไม่เต็มใจ 

“ฉันไม่เข้าใจเลย” เธอพูดอีกครั้ง “คงเป็นเพราะแสง” 

เธอขึ้นขี่ม้าและบังคับม้าไปเคียงข้างม้าของเซอร์ออเบรย์ พร้อมกับยื่นมือออกไป 

“ลาก่อนนะ ออเบรย์ รอฉันหนึ่งเดือนหลังจากที่คุณไปถึง ฉันจะส่งโทรเลขไปหาคุณจากแชร์บูร์ก โชคดีนะ! ฉันจะรีบไปให้ทันเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวที่ดีที่สุด” เธอพูดพลางหัวเราะ และพยักหน้าให้มุสตาฟา อาลี ก่อนจะบังคับม้าให้หันหน้าไปทางทิศใต้

————————————

เป็นเวลานานที่เธอขี่ม้าไปอย่างเงียบงัน การทะเลาะกับออเบรย์ทิ้งรสชาติที่ไม่น่าอภิรมย์ไว้ในปาก เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่นั้นถือว่าผิดแปลกจากธรรมเนียม แต่เธอก็ถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นคนนอกกรอบอยู่แล้ว เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกวิพากษ์วิจารณ์เมื่อเธอวางแผนการเดินทางครั้งนี้ และแม้จะคิด เธอก็ไม่สนใจอยู่ดี และเธอรู้สึกประหลาดใจและขบขันที่การเดินทางที่เธอตั้งใจไว้นั้นกลายเป็นเรื่องฮือฮา 

การประชาสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอหงุดหงิดอย่างมาก เธอรู้สึกดูถูกที่คนอื่นไม่สามารถยุ่งกับเรื่องของตัวเองและปล่อยให้เธอจัดการเรื่องของเธอเองได้ แต่การที่ออเบรย์เข้าร่วมในการวิพากษ์วิจารณ์ทั่วไปและแสดงท่าทีไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นที่เขาเคยยึดถือมาตลอดนั้นเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจ

เธอโกรธเขา และความดูถูกเหยียดหยามก็ปะปนอยู่กับความโกรธของเธอ มันไม่สอดคล้องกับทัศนคติที่เขามีต่อเธอมาตลอดชีวิต และการค้นพบความคิดที่เปลี่ยนแปลงไปของเขาทำให้เธอหายใจไม่ออกเล็กน้อย และยิ่งมุ่งมั่นที่จะยึดมั่นในความเชื่อมั่นที่ฝังรากลึกของเธอมากขึ้นกว่าเดิม

ออเบรย์ต้องเป็นผู้รับผิดชอบต่อสิ่งเหล่านั้น เขาเป็นคนปลูกฝังมัน และถ้าหากเขาเลือกที่จะทอดทิ้งมันตอนนี้ นั่นก็เป็นเรื่องของเขา ในส่วนของเธอเอง เธอไม่เห็นเหตุผลที่จะเปลี่ยนหลักการที่เธอได้รับการเลี้ยงดูมา ถ้าออเบรย์คิดว่าการเดินทางครั้งนี้มีอันตรายจริงๆ เขาก็ควรจะเสียสละตัวเองสักครั้งและมากับเธอ ดังที่จิม อาร์บัทน็อตเคยกล่าวไว้ มันเป็นเวลาเพียงหนึ่งเดือนซึ่งเป็นระยะเวลาที่เล็กน้อยมาก แต่ความเห็นแก่ตัวของออเบรย์จะไม่ยอมให้เขายอมอ่อนข้อ เช่นเดียวกับความดื้อรั้นของเธอเองที่จะไม่ยอมแพ้ มันเป็นเรื่องที่คาดหวังมากเกินไป และนี่คือทะเลทราย! 

มันคือการเดินทางที่เธอใฝ่ฝันและวางแผนมาหลายปี เธอไม่สามารถยอมแพ้ได้ การคิดคำนึงถึงเรื่องอันตรายทำให้เธอหัวเราะเล็กน้อย

จะมีอะไรในทะเลทรายทำร้ายเธอได้เล่า? 

มันเรียกหาเธออยู่เสมอ ไม่มีอะไรแปลกประหลาดเกี่ยวกับทิวทัศน์ที่อยู่รอบตัวเธอเลย สภาพแวดล้อมของเธอดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ดวงอาทิตย์ที่แผดจ้าบนท้องฟ้าที่ไร้เมฆ หมอกใสที่ส่องแสงระยิบระยับลอยขึ้นจากพื้นดินที่ร้อนและแห้งแล้ง เงาของต้นปาล์มที่รวมกันเป็นกลุ่มเล็กๆ ในโอเอซิสที่อยู่ห่างไกลออกไป ราวกับความทรงจำที่เธอกำลังเฝ้าดูอีกครั้งด้วยความรู้สึกยินดีที่เต็มเปี่ยมและลึกซึ้งกว่าที่เธอเคยรู้สึกมาก่อน เธอมีความสุขอย่างเปล่งปลั่ง—มีความสุขในความรู้สึกของวัยเยาว์และพละกำลัง ความสมบูรณ์แบบทางกายภาพ มีความสุขในความสามารถแห่งความเพลิดเพลิน มีความสุขกับการสัมผัสของม้าที่กระตือรือร้นและแข็งแรงระหว่างขาของเธอ ความตื่นเต้นเบิกบานใจกับอำนาจใหม่ของเธอ 

เธอตั้งตารอคอยอย่างกระตือรือร้น และการตระหนักรู้กลับยิ่งใหญ่กว่าจินตนาการที่คาดหวังไว้อย่างไม่มีสิ้นสุด และตลอดหนึ่งเดือนเต็ม ความสุขที่สมบูรณ์แบบนี้จะเป็นของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอคิดถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับออเบรย์ด้วยความรำคาญใจ การละทิ้งเสรีภาพอันรื่นรมย์ของทะเลทรายเพื่อกิจวัตรประจำวันทางสังคมของชาวอเมริกันดูไร้สาระ ความคิดถึงช่วงเวลาหลายสัปดาห์ในนิวยอร์กนั้นน่าเบื่อหน่ายซะจริงๆ นิวพอร์ตคงจะแย่น้อยกว่านี้เล็กน้อย เพราะมีสิ่งบรรเทาใจ ความหวังเดียวของเธอคือขอให้ออเบรย์พบภรรยาที่เขากำลังมองหาอย่างรวดเร็ว เพื่อที่เธอจะได้หลุดพ้นจากภาระหน้าที่ที่น่าเบื่อหน่ายอย่างมากของเธอ 

ออเบรย์คาดหวังไว้กับเธอ และมันคงไม่ยุติธรรมที่จะทำให้เขาผิดหวัง; เธอจำเป็นต้องรักษาสัญญา แต่เธอจะดีใจเมื่อมันจบลง การแต่งงานของออเบรย์จะยุติความเป็นไปได้ที่จะเกิดความขัดแย้งใดๆ ระหว่างพวกเขาอย่างแน่นอน เธอสงสัยอย่างคลุมเครือว่าอนาคตของเลดี้เมโยคนใหม่จะเป็นอย่างไร แต่เธอก็ไม่ได้สงสารเธอมากนัก โดยปกติแล้วสาวอเมริกันส่วนใหญ่สามารถดูแลตัวเองได้ดี — เธอตบม้าของเธอเบาๆ และด้วยรอยยิ้มเล็กๆ — ออเบรย์และภรรยาที่เป็นไปได้ของเขาดูไม่น่าสนใจไปเลยเมื่อเทียบกับความสนใจอันสดใสในตอนนี้ 

กองคาราวานที่มองเห็นมานานแล้วกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ และไดอาน่าก็บังคับม้าให้หยุดเพื่อเฝ้าดูขบวนอูฐที่เคลื่อนที่ช้าๆ และโยกเยกผ่านไป

สัตว์ตัวโตๆ เหล่านั้นด้วยท่วงท่าเชิดชูคอ และลำคอที่ยาวพลิ้วไหวไม่เคยทำให้ไดอาน่าหมดความสนใจเลย มันเป็นคาราวานขนาดใหญ่ ห่อสัมภาระบนหลังอูฐดูหนักอึ้ง ดูเหมือนจะมีทั้งพ่อค้าที่ขี่อูฐและผู้ติดตามมากมายที่แต่งกายหลากหลาย—บางคนขี่ลาตัวเล็กผอมๆ และบางคนเดินเท้า—และยังมีกองกำลังติดอาวุธที่ขี่ม้าอยู่ด้วย มันใช้เวลาสักพักกว่าจะผ่านไป พอสังเกตดีๆ อูฐบางตัวแบกร่างของมนุษย์ที่ห่มคลุมด้วยผ้าหลายชั้นจนดูไม่เป็นรูปเป็นร่าง ซึ่งไดอาน่ารู้ว่าต้องเป็นผู้หญิง 

ความแตกต่างระหว่างพวกเขากับตัวเธอเองนั้นแทบจะไร้สาระ มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดแม้เพียงแค่ได้มองดู เธอสงสัยว่าชีวิตของพวกเธอเป็นอย่างไร พวกเธอเคยต่อต้านต่อความน่าเบื่อหน่ายและข้อจำกัดที่ถูกบังคับใช้กับพวกเธอหรือไม่ พวกเธอเคยโหยหาอิสรภาพที่เธอกำลังเพลิดเพลินอยู่หรือไม่ หรือว่าขนบธรรมเนียมประเพณีนั้นแข็งแกร่งเสียจนพวกเธอไม่มีความคิดอื่นใดเกินกว่านั้น ชีวิตอันคับแคบที่พวกเธอดำเนินอยู่ ความคิดถึงชีวิตเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกชิงชัง ความคิดเรื่องการแต่งงาน—แม้ในรูปแบบที่ดีที่สุดซึ่งตั้งอยู่บนพื้นฐานของการเคารพซึ่งกันและกันและความอดทนซึ่งกันและกัน—ก็ยังเป็นสิ่งที่น่าชิงชังสำหรับเธอ

เธอคิดถึงมันด้วยความรู้สึกสั่นสะท้านด้วยความชิงชังอย่างสิ้นเชิง เมื่อคิดไปถึงออเบรย์ก็ช่างไม่น่าพิสมัย การที่ผู้หญิงสามารถยอมจำนนต่อความใกล้ชิดที่เสื่อมทรามและการใช้ชีวิตที่ถูกพันธนาการของการแต่งงานนั้น ทำให้เธอรู้สึกดูถูกและประหลาดใจ การผูกพันโดยไม่อาจตัดสินใจได้กับความต้องการและความพึงพอใจของผู้ชายที่จะมีสิทธิ์เรียกร้องการเชื่อฟังในทุกสิ่งที่ประกอบขึ้นเป็นชีวิตสมรส และมีพละกำลังที่จะบังคับใช้ข้อเรียกร้องเหล่านั้น ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง สำหรับผู้หญิงตะวันตก มันก็แย่พออยู่แล้ว แต่สำหรับผู้หญิงตะวันออก ซึ่งเป็นเพียงทาสของกิเลสตัณหาของผู้ชายที่เป็นเจ้าของพวกเธอไม่ได้รับการพิจารณา ไม่ได้รับการใส่ใจ และถูกลดฐานะลงสู่ระดับของสัตว์เลี้ยง แค่คิดถึงมัน เธอก็ตัวสั่นสะท้านและเผลอตบลงบนคอม้าอย่างแรง

สัตว์ตัวนั้นสะดุ้งอย่างรุนแรงและออกตัวอย่างรวดเร็ว และเธอก็ปล่อยให้มันไป พร้อมกับตะโกนเรียกมูสตาฟา อาลี ขณะที่เธอบังคับม้าแซงหน้าเขาไป เขากำลังขี่ม้าไปพบกับคาราวานและลงจากม้าเพื่อสนทนาอย่างออกรสกับหัวหน้ากองกำลังติดอาวุธ — ด้วยความคิดที่ก่อกวนใจ คาราวานก็หมดความสนใจสำหรับไดอาน่า เธอต้องการที่จะหลีกหนีจากมัน ลืมมัน และเธอก็ขี่ม้าต่อไปโดยไม่สนใจผู้คุ้มกันของเธอ ซึ่งเช่นเดียวกับมัคคุเทศก์ของเธอได้หยุดเพื่อพูดคุยกับพ่อค้า ม้าของไดอาน่าวิ่งเร็ว และต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่พวกเขาจะตามเธอทัน

ขณะที่เธอหันไปเมื่อได้ยินพวกเขาข้างหลังเธอ มีสีหน้ารำคาญบนใบหน้าของมุสตาฟา อาลี แต่เธอโบกมือเรียกเขาให้ขี่ม้ามาข้างๆ

“มาเดอมัวแซลไม่สนใจคาราวานหรือ?” เขาถามอย่างใคร่รู้

“ไม่” เธอตอบสั้นๆ และถามรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับการเดินทางของเธอเอง 

ชายคนนั้นพูดได้คล่องแคล่วและดีเยี่ยมด้วยภาษาฝรั่งเศสที่ลื่นไหล และหลังจากให้ข้อมูลที่จำเป็นแล้ว เขาจึงอาสาเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่เกี่ยวข้องกับบุคคลสำคัญหลายคนที่เขาเคยนำทางในทะเลทราย

ไดอาน่ามองเขาอย่างสนใจ เขาดูเหมือนชายวัยกลางคน แม้จะคาดเดาได้เพียงคร่าวๆ เท่านั้น เพราะเคราหนาแหลมที่ปกปิดทั้งปากและคางทำให้เขาดูแก่กว่าวัยที่แท้จริง  เคราของเขาเป็นข้อเสียเพียงอย่างเดียวในมุมมองของไดอาน่า เพราะเธอตัดสินผู้ชายจากรูปปากของพวกเขา 

ดวงตาเป็นหลักฐานที่ไม่น่าไว้วางใจของลักษณะนิสัยในชาวตะวันออก เพราะพวกเขามักจะหลบสายตาเมื่ออยู่ต่อหน้าชาวยุโรป ดวงตาของมุสตาฟา อาลีสั่นไหวในตอนนี้ขณะที่เธอมองเขา เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขาไม่ได้ดูเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ตอนที่เธอพบเขาที่บิสครา แต่เธอก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับความคิดนั้น และปัดมันทิ้งไปราวกับว่ามันไม่น่าสนใจเท่ากับความแตกต่างอันใหญ่หลวงที่แสดงให้เห็นในวิธีการขี่ม้าของพวกเขา โกลนที่สั้นเกินไปของชาวอาหรับคงทำให้ขาเธอปวดตะคริวอย่างแสนสาหัสแน่นอน เธอหัวเราะอย่างขบขัน และชักจูงให้ชายคนนั้นพูดถึงม้าของเขา

ม้าที่ไดอาน่าขี่นั้นเป็นสัตว์ที่สง่างามอย่างไม่ธรรมดา และเป็นหนึ่งในข้อดีที่สุดที่ผู้นำทางนำมันมาให้เธอตรวจสอบ เขาชื่นชมมันอย่างกระตือรือร้น แต่กลับหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงประวัติกับที่มาของมันอย่างละเอียด ซึ่งทำให้ไดอาน่ามั่นใจว่าสัตว์ตัวนี้ถูกขโมยมาหรือได้มาด้วยวิธีที่ไม่ปกติ จะไร้ไหวพริบที่จะซักไซร้ต่อไป และไม่เหมาะสมที่จะสอบสวนเพิ่มเติม

เพราะท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ แค่การเดินทางของเธอจะดำเนินไปบนหลังม้าที่ขี่แล้วมีความสุข เพราะนิสัยแปรปรวนของมันจะช่วยเพิ่มความตื่นเต้นให้กับการเดินทางอันน่าเบื่อหน่ายได้ ม้าบางตัวที่เธอเห็นในบิสครานั้นหลายตัวเป็นม้าที่เชื่องช้า

เธอถามมุสตาฟา อาลีเกี่ยวกับดินแดนที่พวกเขากำลังเดินทางผ่านไป แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีข้อมูลที่น่าสนใจมากนัก หรือสิ่งที่ดูเหมือนสำคัญสำหรับเขากลับกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเธอ และเขาก็ยังคงวนเวียนบทสนทนากลับไปที่บิสคราอย่างต่อเนื่อง ซึ่งเธอเบื่อหน่ายแล้ว หรือไม่ก็ โอราน ซึ่งเธอไม่รู้อะไรเลย การมาถึงโอเอซิสเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งผู้นำทางแนะนำว่าเป็นจุดพักกลางวันที่เหมาะสมและถือเป็นเรื่องสมควร ไดอาน่าลงจากหลังม้า แล้วโยนถุงมือลงบนพื้น และสะบัดตัวจัดท่าทางให้เข้าที่ การขี่ม้าท่ามกลางแสงแดดที่แผดจ้าเป็นงานที่ร้อนระอุ และการพักผ่อนจะเป็นสิ่งที่น่ายินดี เธอมีอาการอยากอาหารที่ดีอย่างสมบูรณ์ และเธอก็เฝ้าดูแลการจัดเตรียมอาหารกลางวันของเธออย่างสนใจ

นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะถูกจัดอย่างประณีต บรรจง สตีเฟนส์เป็นศิลปินผู้เชี่ยวชาญในการจัดตะกร้าปิกนิก เธอจะคิดถึงสตีเฟนส์มาก เธอกินอาหารกลางวันเสร็จอย่างรวดเร็ว จากนั้น จากนั้นก็เอนหลังพิงต้นปาล์ม มีบุหรี่อยู่ในปาก กอดเข่าอย่างมีความสุข มองออกไปที่ทะเลทราย บรรยากาศของความเงียบสงัดยามเที่ยงดูเหมือนจะปกคลุมอยู่เหนือทุกสิ่ง

ไม่มีแม้แต่ลมหายใจเดียวที่พัดยอดต้นปาล์ม; กิ้งก่าบนก้อนหินใกล้ๆ เธอเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่เธอมองเห็น เธอเหลือบมองข้ามไหล่ พวกผู้ชายคลุมศีรษะด้วยผ้าคลุมตัวใหญ่กำลังนอนหลับ หรืออย่างน้อยก็ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น มีเพียงมุสตาฟา อาลีเท่านั้นที่ยังเดินไปมาอยู่ที่ขอบโอเอซิส จ้องมองอย่างแน่วแน่ไปยังทิศทางที่พวกเขาจะขี่ม้าต่อไปในภายหลัง

ไดอาน่าโยนก้นบุหรี่ใส่กิ้งก่าแล้วหัวเราะกับท่าทางที่มันรีบเผ่นหนีไป เธอไม่ปรารถนาที่จะทำตามอย่างผู้คุ้มกันของเธอแล้วนอนหลับ เธอมีความสุขเกินกว่าจะเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียวไปกับการพักผ่อนที่ไม่จำเป็น เธอพอใจและอิ่มเอมกับตัวเองและมุมมองชีวิตของเธออย่างสมบูรณ์ เธอไม่มีอะไรต้องกังวลหรือใส่ใจอะไรใดๆ ในโลกนี้ 

ไม่มีสิ่งใดที่เธออยากจะเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไข ชีวิตของเธอมักมีความสุขเสมอ; เธอได้เก็บเกี่ยวความสุขทุกหยดจากทุกช่วงเวลาของมัน การที่ความสุขของเธอเกิดจากความมั่งคั่งที่ทำให้เธอสามารถตามใจตัวเองในกีฬาและการเดินทางอย่างต่อเนื่อง ซึ่งเป็นผลรวมของความปรารถนาทั้งหมดของเธอ เธอไม่เคยคิดเลยว่าการที่ความสุขในชีวิตของเธอเป็นไปได้ก็เพราะเธอร่ำรวยพอที่จะซื้อหาสิ่งที่สนองความปรารถนาเหล่านั้นได้

เธอคิดถึงความมั่งคั่งของเธอไม่ต่างจากความงามของเธอ ธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับการบรรลุนิติภาวะของเธอเมื่อทรัพย์สมบัติมหาศาลที่บิดาของเธอทิ้งไว้ให้ตกเป็นของเธออย่างไม่มีเงื่อนไข ถือเป็นสิ่งจำเป็นที่น่าเบื่อหน่ายซึ่งถูกจัดการให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ โดยให้ความสนใจในรายละเอียดน้อยที่สุดเท่าที่ทนายความประจำตระกูลอนุญาต และการขาดความสนใจนั้นปรากฏให้เห็นในลายเซ็นที่หวัดๆ ที่เธอเซ็นกำกับเอกสารทุกฉบับที่ยื่นให้เธอลงนาม

เงินทองเพียงอย่างเดียวนั้นไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธอ มันเป็นเพียงหนทางไปสู่จุดหมายแค่นั้น เธอไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าการเดินทางอันหรูหราฟุ่มเฟือยและต่อเนื่องที่เธอทำร่วมกับเซอร์ออเบรย์ต้องใช้เงินไปมากเพียงใด รสนิยมส่วนตัวของเธอนั้นเรียบง่าย ยกเว้นอุปกรณ์ราคาแพงที่จำเป็นสำหรับการล่าสัตว์ ซึ่งเป็นสิ่งที่เซอร์ออเบรย์เลือก ไม่ใช่เธอ เธอไม่ได้ฟุ่มเฟือย

ตัวเลขมากมายที่ยาวเหยียดเรียงรายอยู่ตรงหน้าและน่าเบื่อหน่ายในช่วงเวลาหลายชั่วโมงที่เธอใช้กับทนายความ เสียดายกับทุกวินาทีของเช้าวันกันยายนที่งดงามที่เธอต้องเสียไปในห้องสมุด ในขณะที่เธออยากออกไปข้างนอกอย่างใจจะขาด แต่เธอกลับต้องเสียเวลาไปกับมันที่ห้องสมุด ตัวเลขเหล่านั้นไม่ได้สื่ออะไรให้เธอเข้าใจเลย นอกเหนือจากความจริงที่ว่าในอนาคตเมื่อเธอต้องการอะไรก็ตาม เธอจะต้องลำบากในการเขียนเอกสารงี่เง่าไร้สาระพวกนี้ด้วยตัวเอง แทนที่จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของออเบรย์จัดการทุกอย่างที่เคยทำมา

เธอแทบไม่เข้าใจและรู้สึกเขินอายเป็นอย่างยิ่งกับกับการแสดงความยินดีอย่างเป็นทางการและเคร่งครัดที่ทนายความได้สรุปแถลงการณ์ทางธุรกิจของเขา เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเป็นเป้าหมายของการแสดงความยินดี ทุกอย่างดูโง่เขลาและไม่น่าสนใจอย่างยิ่ง สำหรับชีวิตจริง เธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับชีวิตจริง และรู้น้อยกว่านั้นสำหรับสายสัมพันธ์และความผูกพันทั่วไปในชีวิตครอบครัว เธอยิ่งไม่รู้อะไรเลย

การฝึกฝนที่เย็นชาและไร้ความรักของออเบรย์ขัดขวางเธอจากความรักใดๆ เธอเติบโตขึ้นมาโดยไม่รู้จักมัน ความรักไม่มีอยู่จริงสำหรับเธอ แม้จะคิดถึงกิเลสตัณหาเธอก็หดหู่ด้วยสัญชาตญาณเช่นเดียวกับที่เธอรู้สึกขยะแขยงต่อสิ่งสกปรกทางกายภาพจริง

เธอรู้สึกขุ่นเคืองที่ตัวเองไปปลุกเร้าอารมณ์บางอย่างในตัวผู้ชายบางคน ซึ่งเป็นอารมณ์ที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ กลายเป็นเรื่องน่ารำคาญที่กลายเป็นเรื่องทนไม่ได้กับการกล่าวซ้ำซาก เธอเกลียดพวกเขาและตัวเองอย่างเท่าเทียมกัน เธอเยาะหยันพวกเขาอย่างรุนแรง เธอไม่เคยอ่อนโยนและมีมนุษยธรรมกับใครเท่ากับที่เธอมีกับจิม อาร์บัธน็อต และนั่นเป็นเพียงเพราะเธอมีความสุขอย่างเปล่งปลั่งในคืนนั้น จนแม้ความรำคาญใจที่ถูกผู้ชายหมายปองก็ไม่สามารถรบกวนความสุขของเธอได้

แต่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องจมอยู่กับความรำคาญหรือสิ่งที่ทำให้ไม่พอใจ

ไดอาน่ากดส้นเท้าลงบนพื้นดินที่อ่อนนุ่มพร้อมกับขยับตัวเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ; ที่นี่เธอจะเป็นอิสระจากทุกสิ่งที่สามารถบั่นทอนความสุขที่สมบูรณ์แบบในชีวิตของเธอได้ ที่นี่ไม่มีสิ่งใดที่จะมาทำลายความสุขของเธอได้ศีรษะของเธอโน้มลงขณะครุ่นคิด และในช่วงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ดวงตาของเธอก็จับจ้องอยู่ที่ปลายรองเท้าบูทขี่ม้าที่เต็มไปด้วยฝุ่น แต่ตอนนี้เธอก็เงยหน้าขึ้น มองไปรอบๆ ด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง

นี่คือวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ เธอลืมเรื่องทะเลาะกับออเบรย์ไปแล้ว 

เธอได้ละทิ้งความคิดที่เกิดจากคาราวานที่ผ่านไป ไม่มีความขัดแย้งอะไรมากวนความสงบสุขภายในจิตใจที่สมบูรณ์แบบของเธอ

เงาที่อยู่ข้างๆ เธอทำให้เธอหันศีรษะ:

มุสตาฟา อาลีโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

————————————

“ได้เวลาออกเดินทางแล้ว มาดมัวแซล”

ไดอาน่าเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ แล้วเหลือบมองข้ามไหล่ไปยังกลุ่มผู้คุ้มกัน ชายฉกรรจ์เหล่านั้นขึ้นขี่ม้าพร้อมแล้ว รอยยิ้มเลือนหายไปจากดวงตาของเธอ มุสตาฟา อาลีอาจเป็นไกด์นำทาง แต่เธอคือหัวหน้าของการเดินทางครั้งนี้ ถ้าไกด์ของเธอยังไม่ตระหนักถึงเรื่องนี้ เขาก็จะต้องเข้าใจในตอนนี้ เธอเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ

“ยังมีเวลาเหลือเฟือ” เธอเอ่ยอย่างเยือกเย็น

มุสตาฟา อาลีโค้งคำนับอีกครั้ง

“มันเป็นการเดินทางที่ยาวไกลกว่าจะไปถึงโอเอซิสที่เราจะต้องตั้งค่ายในคืนนี้” เขายืนกรานอย่างรีบร้อน

ไดอาน่าไขว้เท้าใต้รองเท้าบู๊ตสีน้ำตาลข้างหนึ่งทับอีกข้างหนึ่ง แล้วกอบทรายขึ้นมาในฝ่ามือ ปล่อยให้มันร่วงหล่นผ่านนิ้วช้าๆ 

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ขี่ม้าให้เร็วกว่าเดิมได้” เธอตอบอย่างสงบพลางมองดูเม็ดทรายที่ส่องประกายระยิบระยับใต้แสงตะวัน

มุสตาฟา อาลีแสดงท่าทีไม่พอใจ และยังคงยืนกรานอย่างดื้อดึง

“มาเดอมัวแซลน่าจะต้องเริ่มออกเดินทางได้แล้วล่ะ”

ไดอาน่าเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็วด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว แม้ภายใต้ท่าทีสุภาพและคำพูดเรียบง่ายของชายคนนั้น น้ำเสียงของเขากลับแฝงบังคับบัญชาได้แทรกซึมเข้ามา เธออยู่นิ่งๆ นิ้วมือขูดทรายอุ่นๆ และภายใต้สายตาที่หยิ่งผยองของเธอ ดวงตาของผู้นำทางก็หลบสายตาและหันไปทางอื่น 

“เราจะเริ่มต้นเมื่อฉันเลือก มุสตาฟา อาลี” เธอพูดอย่างห้วนๆ “คุณอาจจะออกคำสั่งกับคนของคุณก็ได้ แต่คุณจะต้องรับคำสั่งจากฉัน ฉันจะบอกคุณเมื่อฉันพร้อม คุณก็ไปได้แล้ว”

เขายังคงลังเล โยกตัวไปมาอย่างไม่แน่ใจบนส้นเท้า

ไดอาน่าดีดนิ้วโป้งข้ามไหล่ของเธอ ซึ่งเป็นกลเม็ดที่เธอเรียนรู้มาจากนายทหารฝรั่งเศสคนหนึ่งในเมืองบิสกรา

“ฉันบอกให้ไป!” เธอพูดซ้ำอย่างเฉียบขาด เธอไม่สนใจการจากไปของเขาและไม่ได้หันกลับไปดูว่าเขาสั่งอะไรลูกน้อง เธอเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง 

บางทีอาจจะเริ่มมืดแล้ว บางทีค่ายพักอาจอยู่ไกลจนต้องใช้เวลาเดินทางนานกว่าที่เธอคาดคิด แต่มุสตาฟา อาลีจะต้องเรียนรู้บทเรียนของเขา ถ้าพวกเขาจะต้องขี่ม้าไปจนถึงเที่ยงคืนเพื่อไปถึงโอเอซิส 

เธอดันคางที่ดื้อรั้นของเธอเชิดขึ้นไปอีกแล้วยิ้มอีกครั้งในทันที เธอหวังว่าค่ำคืนนั้นจะมาถึงก่อนที่พวกเขาจะไปถึงจุดหมายปลายทาง เคยมีการขี่ม้าออกไปปิกนิกใต้แสงจันทร์หนึ่งหรือสองสามครั้งจากเมืองบิสกรา และมนต์เสน่ห์ของค่ำคืนในทะเลทรายก็เย้ายวนใจและได้ครอบงำจิตใจของไดอาน่า การขี่ม้าเข้าไปในดินแดนที่ไม่รู้จัก ห่างจากฝูงชนที่ส่งเสียงดังเจื้อยแจ้วที่ทำลายความเงียบสงบของค่ำคืน จะสมบูรณ์แบบยิ่งกว่านั้นมาก

เธอถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความเสียดายเมื่อนึกถึงมัน จริงอยู่ มันไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก แม้ว่าเธอจะรออีกเกือบหนึ่งชั่วโมงเพื่อให้ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับอำนาจความเป็นผู้บังคับบัญชาของเธอจมลงในสมองของมุสตาฟา อาลี แต่หลังจากนั้นเธอก็จะต้องรีบไปให้ถึงค่ายก่อนที่ความมืดมิดจะมาเยือน พวกเขายังไม่คุ้นเคยกับวิธีการของเธอ และเธอก็ไม่คุ้นเคยกับวิธีการของพวกเขา คืนนี้เธอจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากสตีเฟนส์ เธอจะต้องพึ่งพาตัวเองในการจัดการทุกอย่างตามที่เธอต้องการ ซึ่งมันทำได้ง่ายกว่ามากในเวลากลางวัน 

หนึ่งชั่วโมงคงไม่สร้างความแตกต่างมากนัก ม้ายังมีแรงเหลือเฟือกว่าที่ใช้ไปในเช้าวันนี้ พวกมันสามารถเร่งความเร็วได้อีกเล็กน้อยโดยไม่เป็นอันตราย เธอเหลือบมองนาฬิกาเป็นครั้งคราวด้วยรอยยิ้มขบขัน แต่ก็ระงับความอยากรู้และหันไปดูว่ามุสตาฟา อาลี มีท่าทีอย่างไร เพราะการกระทำของเธออาจถูกมองเห็นและตีความผิดได้

เมื่อถึงเวลาที่เธอกำหนดไว้ เธอก็ลุกขึ้นและเดินช้าๆ ไปยังกลุ่มชาวพื้นเมือง สีหน้าของผู้นำทางดูบูดบึ้ง แต่เธอไม่สนใจ และเมื่อพวกเขาเริ่มต้นเดินทาง เธอก็โบกมือเรียกให้ผู้นำทางกลับมาอยู่ข้างๆ อีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยถึงเมืองบิสกรา ซึ่งกระตุ้นให้ผู้นำทางมีคำพูดไหลออกมามากมาย

จริงๆ มันเป็นสถานที่สุดท้ายที่เธออยากได้ยินถึง แต่มันก็เป็นสถานที่ที่เขาพูดถึงได้คล่องแคล่วที่สุด และเธอรู้ว่ามันไม่ฉลาดเลยที่จะปล่อยให้เขาเงียบเพื่อบูดบึ้ง ความฉุนเฉียวของเขาจะได้ระเหยออกไปพร้อมกับเสียงของเขาเอง เธอขี่ม้าต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคง เงียบงันอยู่กับความคิดของตัวเองจนไม่สนใจเสียงที่อยู่ข้างๆ และไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเสียงนั้นเงียบไปตั้งแต่ตอนไหน

เธอค่อนข้างคิดถูกต้องเกี่ยวกับความสามารถของม้า พวกมันรับมือต่อความต้องการที่เพิ่มขึ้นได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องพยายามใดๆ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ม้าตัวที่ไดอาน่าขี่อยู่ มันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและง่ายดาย ซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวที่ราบรื่น สมบูรณ์แบบ

พวกเขาขี่ม้ามาได้หลายชั่วโมงเมื่อมาถึงโอเอซิสแห่งแรกที่มองเห็นได้นับตั้งแต่จากโอเอซิสที่หยุดพักกลางวัน ไดอาน่าดึงบังเหียนม้าให้หยุดเพื่อมองดูมัน เพราะมันสวยงามผิดปกติด้วยความอุดมสมบูรณ์และการจัดเรียงของกลุ่มต้นปาล์มและพุ่มไม้ที่มีใบเขียวชอุ่ม นกพิราบบางตัวส่งเสียงคูเบาๆ ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้ แต่ด้วยเสียงอันเศร้าสร้อยนั้นดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีกับสถานที่ที่ถูกทิ้งร้าง ข้างบ่อน้ำ ซึ่งก่อตัวเป็นรูปสามเหลี่ยม มีต้นปาล์มที่เคยสวยงามเป็นพิเศษสามต้น แต่ยอดของมันหักไปประมาณยี่สิบฟุตจากพื้นดิน และลำต้นที่ถูกตัดขาดก็ตั้งตระหง่านเปลือยเปล่าและดูโดดเดี่ยว

ไดอาน่าถอดหมวกกันน็อกหนักๆ ของเธอออกแล้วโยนให้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอ จากนั้นเธอก็นั่งลงมองดูโอเอซิส ในขณะที่สายลมแผ่วเบาที่พัดมาทำให้ผมสั้นหนาของเธอปลิวไสว และทำให้ศีรษะที่ร้อนผ่าวของเธอเย็นลง

เสียงร้องอันเศร้าสร้อยของเหล่านกพิราบผสานกับภาพต้นปาล์มที่หักโค่น สิ่งเหล่านี้ช่างแปลกประหลาดราวกับเป็นสัญญาณของโศกนาฏกรรมอย่างคลุมเครือ แต่อย่างไรก็ตาม บรรยากาศลึกลับเหล่านั้นกลับสร้างความพึงพอใจให้กับเธอ

เธอหันไปหามุสตาฟา อาลีอย่างกระตือรือร้น

“ทำไมไม่จัดให้ตั้งค่ายที่นี่ล่ะ? มันก็เป็นการขี่ม้าที่ยาวนานพอสมควรแล้ว”

ชายคนนั้นนั่งกระสับกระส่ายบนอานม้า ลูบเคราของเขาไปมาอย่างไม่สบายใจ ดวงตาของเขากวาดมองผ่านไดอาน่าไปยังต้นไม้ที่หักโค่น

“ไม่มีมนุษย์คนใดพักอาศัยอยู่ที่นี่ มาดมัวแซล ที่นี่เป็นที่สิงสถิตของปีศาจ คำสาปของผู้สร้างสวรรค์อยู่ที่นี่” เขาพึมพำพลางใช้ส้นเท้าแตะม้า ทำให้มันกระสับกระส่าย—เป็นนัยที่ชัดเจนซึ่งไดอาน่าเพิกเฉยต่อคำเตือนนั้น

“ฉันชอบที่นี่” เธอยังคงยืนกรานอย่างดื้อรั้น

เขาสะบัดนิ้วอย่างรวดเร็วทำสัญลักษณ์อย่างรวดเร็ว

“มันถูกสาป ความตายซุ่มซ่อนอยู่ข้างต้นปาล์มที่หักเหล่านั้น” เขากล่าวพลางมองเธออย่างสงสัย

เธอส่ายศีรษะพร้อมรอยยิ้มที่กะทันหัน 

“สำหรับคุณอาจจะใช่ แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน คำสาปของผู้ครองสวรรค์ตกอยู่กับผู้ที่หวาดกลัวมันเท่านั้น แต่ในเมื่อคุณกลัว มุสตาฟา อาลี งั้นเราไปต่อกันเถอะ” 

เธอหัวเราะเบาๆ และมุสตาฟา อาลีก็เตะม้าอย่างรุนแรงขณะที่เขาตามไป

เบื้องหน้าเธอนั้นกว้างไกล แผ่ระยะห่างออกไปอย่างโล่งแจ้ง และด้วยความคมชัดอันโดดเด่นซึ่งเป็นสัญญาณถึงกาลเวลาก่อนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า เธอขี่ม้าของเธอต่อไปจนกระทั่งเริ่มสงสัยว่ามันจะมืดค่ำก่อนที่เธอจะไปถึงจุดหมายเสียก่อนจริงๆ ทั้งๆ พวกเขาขี่ม้ามานานและเร็วกว่าที่ตั้งใจไว้มาก

มันดูแปลกมากที่พวกเขาไม่ได้แซงอูฐขนสัมภาระ: เธอเหลือบมองนาฬิกาพร้อมขมวดคิ้ว 

“คาราวานของคุณอยู่ที่ไหน มุสตาฟา อาลี” เธอเรียกถามเขา “ฉันไม่เห็นวี่แววของโอเอซิสเลย และความมืดกำลังจะมาเยือน”

“ถ้ามาดมัวแซลเริ่มออกเดินทางเร็วกว่านี้...” เขาพูดอย่างบูดบึ้ง

“ถ้าฉันออกเดินทางเร็วกว่านี้ มันก็ยังคงไกลเกินไปอยู่ดี พรุ่งนี้เราจะหาวิธีจัดการกันใหม่” เธอพูดอย่างหนักแน่น

“พรุ่งนี้...” เขาครางอย่างไม่ชัดเจน

ไดอาน่ามองเขาอย่างเฉียบคม

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” เธอถามอย่างหยิ่งผยอง

มือของเขาเลื่อนไปที่หน้าผากโดยอัตโนมัติ 

“พรุ่งนี้ขึ้นอยู่กับผู้ครองสวรรค์!” เขาพึมพำด้วยความศรัทธาที่แฝงด้วยความประจบประแจง

คำโต้ตอบสั่นระริกอยู่บนริมฝีปากของไดอาน่า แต่ความสนใจของเธอถูกเบี่ยงเบนไปจากคนนำทางที่น่ารำคาญไปยังกลุ่มจุดสึดำที่อยู่ไกลออกไปทั่วทะเลทราย พวกมันอยู่ไกลเกินกว่าที่เธอจะมองเห็นได้ชัดเจน แต่เธอก็ชี้ไปที่พวกมัน จ้องมองอย่างตั้งใจ

“ดูสิ!” เธอร้อง “นั่นคือคาราวานหรือเปล่า?”

“ตามที่ผู้ครองสวรรค์ทรงประสงค์!” เขาตอบด้วยความศรัทธามากกว่าเดิม และไดอาน่าก็ปรารถนาด้วยความหงุดหงิดอย่างกะทันหันว่าเขาจะเลิกโยนความรับผิดชอบของเขาให้กับเทพพระเจ้าเสียที และหันมาสนใจคาราวานอูฐที่หายไปของเขาด้วยตัวเองมากขึ้นอีกเล็กน้อยบ้างก็จะดี

จุดสีดำเล็กๆ เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วข้ามที่ราบโล่ง ในไม่ช้า ไดอาน่าก็สังเกตเห็นว่ามันไม่ใช่อูฐที่เคลื่อนที่ช้าๆ อย่างสบายๆ อย่างที่เธอเคยเจอเมื่อก่อนหน้า แต่เป็นกลุ่มชายผู้ขี่ม้าที่กำลังเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้ามาหาพวกเขา ซึ่งตั้งแต่คาราวานพ่อค้าผ่านไปเมื่อเช้า พวกเขาก็ไม่เจอใครเลย สำหรับไดอาน่า กลุ่มชาวพื้นเมืองที่กำลังเข้ามาใกล้กลับน่าสนใจยิ่งกว่าคาราวานเสียอีก เธอเคยเห็นคาราวานมากมายมาถึงและออกจากเมืองบิสคราอยู่เสมอ แต่ถึงแม้เธอจะเคยเห็นกลุ่มชนเผ่าเล็กๆ อยู่ใกล้เมืองตลอดเวลา เธอก็ไม่เคยเห็นกลุ่มชายขี่ม้าจำนวนมากขนาดนี้มาก่อน และไม่เคยเห็นพวกเขาในสภาพที่กลมกลืนกับทัศนียภาพอันงดงามและสภาพแวดล้อมดิบเถื่อนเช่นนี้เลย

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะนับว่ามีกี่คน เพราะพวกเขาขี่ม้าเข้ามาเป็นขบวนในรูปแบบที่ใกล้ชิดกัน ลมพัดพาชายผ้าคลุมยาวสีขาวผืนใหญ่ของพวกเขา ทำให้แต่ละคนดูตัวใหญ่ยักษ์ ความสนใจของไดอาน่าลุกโชนขึ้นอย่างตื่นเต้น มันเหมือนกับการแล่นเรือผ่านเรืออีกลำในทะเลที่เคยว่างเปล่า พวกเขาดูเหมือนจะมาเติมเต็มความรู้สึกโดดเดี่ยวหม่นๆ บนทิวทัศน์ที่น่าเกรงขามให้เริ่มมีความประทับใจเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

บางทีเธออาจจะหิว บางทีเธออาจจะเหนื่อย หรือบางทีเธออาจจะหงุดหงิดกับการเตรียมการที่ไม่ดีของผู้นำทางของเธอ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ก่อนที่กลุ่มชายขี่ม้าจะมาถึง ไดอาน่ารู้สึกถึงความรู้สึกกดดันบนหน้าอกของเธอ ราวกับว่าความรกร้างว่างเปล่าอันเงียบสงบของทะเลทรายกำลังกดทับเธอ แต่เมื่อกลุ่มคนและม้าที่เคลื่อนไหวเร็วปรากฏขึ้นมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนมุมมองไปอย่างสิ้นเชิง บรรยากาศของชีวิตและจุดมุ่งหมายดูเหมือนจะเข้ามาแทนที่ความซบเซาอันเงียบสงบที่เคยมีอยู่ก่อนการมาถึงของพวกเขาอย่างชัดเจน

ระยะห่างระหว่างสองฝ่ายลดลงอย่างรวดเร็ว ไดอาน่าซึ่งจดจ่ออยู่กับกลุ่มนักขี่ม้าที่กำลังรุดหน้าอย่างรวดเร็ว เธอขยับม้าพุ่งไปข้างหน้าและแซงหน้าผู้นำทางด้วยดวงตาที่เป็นประกาย ตอนนี้พวกเขาอยู่ใกล้พอที่จะเห็นว่าม้าเหล่านั้นเป็นสัตว์ที่งดงาม และแต่ละคนก็ขี่ม้าได้อย่างสง่างาม

พวกเขามีอาวุธ โดยถือปืนไรเฟิลอยู่ข้างหน้าในท่าประจำยิง ไม่ไม่ได้สะพายไว้ด้านหลังอย่างที่เธอเคยเห็นที่บิสครา พวกเขาผ่านเธอไปในระยะประชิด ห่างออกไปเพียงไม่กี่หลา—เป็นกลุ่มสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่มั่นคง แถวที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบบ่งบอกถึงการฝึกฝนและวินัยที่เธอไม่เคยคาดคิด

ไม่มีศีรษะใดหันมาทางเธอขณะที่พวกเขาผ่านไปแม้สักแวบเดียว และความเร็วของฝีเท้าของม้าของพวกเขาก็ไม่ได้ลดลง แต่อาจเพราะความหงุดหงิดของม้าของเธอซึ่งอยู่ใกล้ของม้าที่กำลังควบมาใกล้ๆ ม้าตัวใหญ่ที่ไดอาน่าใช้อยู่ก็ผงกหัวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ไดอาน่าก็ดึงบังเหียนไว้ และหันตัวบนอานม้าเพื่อดูชาวอาหรับที่กำลังขี่ม้าผ่านไป ลมหายใจของเธอถี่กระชั้นด้วยความตื่นเต้น 

“พวกเขาคือใคร?” เธอร้องถามมุสตาฟา อาลี ผู้ซึ่งตามหลังเธออยู่เล็กน้อย แต่เขาก็กำลังมองย้อนกลับไปที่กลุ่มนักขี่ม้าเช่นกัน และดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำถามของเธอ ผู้คุ้มกันของเธอล้าหลังคนนำทางของเธอไปอีก และอยู่ห่างออกไปพอสมควร 

ไดอาน่าเฝ้าดูสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและกระชับด้วยสายตาที่ชื่นชม—มันเป็นภาพที่งดงามมาก จากนั้นเธอก็ถอนหายใจเฮือกเล็กน้อย ม้าที่กำลังควบได้เข้ามาประชิดกับกลุ่มคนสุดท้ายของคณะของเธอ และเลยไปเล็กน้อย ทันใดนั้น พวกเขาก็หยุดอย่างกะทันหัน ไดอาน่าไม่เชื่อเลยว่าพวกเขาจะหยุดได้กะทันหันและอยู่ในรูปแบบที่ใกล้ชิดกันเช่นนั้นในขณะที่กำลังเดินทางด้วยความเร็วขนาดนั้น แรงดึงมหาศาลจากบังเหียนทำให้ม้าเหวี่ยงตัวไปข้างหลังจนขาหลังงอ แต่ไม่มีเวลาที่จะชื่นชมความสามารถในการขี่ม้าหรือการฝึกฝนที่ยอดเยี่ยมของชายเหล่านั้น เหตุการณ์ดำเนินไปเร็วเกินไป สี่เหลี่ยมจัตุรัสที่มั่นคงแตกออก แยกออก และยืดออกเป็นแถวยาวของชายสองคนขี่ม้าเคียงข้างกัน เมื่อหมุนตัวตามหลังคนสุดท้ายของลูกน้องของมุสตาฟา พวกเขาก็กลับมาเร็วกว่าตอนที่พวกเขาผ่านไป และวนเป็นวงกว้างรอบไดอาน่าและผู้ติดตามของเธอ 

ด้วยความงุนงงกับการเคลื่อนไหวนี้ เธอเฝ้าดูพวกเขาด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่นอย่างคิดไม่ตกว่า ทำไม? เธอพยายามปลอบม้าของเธอซึ่งกำลังจะคลั่งด้วยความตื่นเต้น พวกเขาควบม้าไปรอบกลุ่มเล็กๆ ของเธอสองครั้ง ผ้าคลุมตัวยาวของพวกเขาสะบัดไหว ปืนไรเฟิลแกว่งไปมาในมือ 

ไดอาน่าเริ่มหงุดหงิด มันเป็นภาพที่สวยงามน่าดู แต่เวลากับแสงสว่างกำลังจะหมดลง เธอคงจะดีใจถ้าการแสดงนี้เกิดขึ้นเร็วกว่านี้ในตอนกลางวัน ซึ่งจะมีเวลาให้เพลิดเพลินมากกว่านี้

เธอหันกลับไปหามุสตาฟา อาลีอีกครั้งเพื่อแนะนำว่าพวกเขาควรจะพยายามเดินหน้าต่อไป แต่เขาได้ถอยห่างจากเธอไปไกลขึ้น กลับไปหาพวกของเขา เธอต่อสู้กับม้าที่ตื่นตระหนกของเธอ พยายามบังคับมันให้ไปรวมกับคนนำทางของเธอ แต่เมื่อเสียงปืนไรเฟิลชุดหนึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เธอสะดุ้งและม้าของเธอก็พุ่งพรวดอย่างรุนแรง จากนั้นเธอก็หัวเราะ นั่นคงจะเป็นจุดสิ้นสุดของการแสดง เป็นการยิงส่งท้ายสำหรับการทักทายอำลา การยิงปืนที่ชาวอาหรับชื่นชอบ เธอหันศีรษะจากม้าที่ดื้อรั้นของเธอเพื่อมองดูพวกเขาขี่จากไป และเสียงหัวเราะก็เงียบหายไปจากริมฝีปากของเธอ

มันไม่ใช่การยิงสลุตอำลา ปืนไรเฟิลที่ชาวอาหรับกำลังยิงไม่ได้ชี้ขึ้นฟ้า แต่เล็งตรงมาที่เธอและผู้คุ้มกันของเธอ และขณะที่เธอจ้องมองด้วยดวงตาที่ตื่นตะลึงและไม่สามารถทำอะไรกับม้าที่กำลังกระโจนอย่างกะทันหันของเธอได้ ลูกน้องของมุสตาฟา อาลีก็หายไปจากสายตาของเธอที่ถูกตัดขาดโดยกลุ่มชาวอาหรับที่ขี่ม้ามาคั่นระหว่างเธอกับพวกเขา

มุสตาฟา อาลีเองก็กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนคอของม้า ซึ่งกำลังยืนนิ่งเงียบท่ามกลางความโกลาหล จากนั้นก็มีเสียงปืนดังรัวขึ้นอีกชุดหนึ่ง และคนนำทางก็ค่อยๆ ไหลตัวออกจากอานม้าลงสู่พื้นดิน และในเวลาเดียวกัน ม้าของไดอาน่าก็กระโจนออกไปอย่างบ้าคลั่งจนเกือบทำให้เธอตกจากหลังของมัน

จนกระทั่งเสียงปืนเริ่มดังขึ้น ความคิดที่ว่าชาวอาหรับจะเป็นศัตรูไม่เคยแล่นเข้ามาในหัวของเธอเลย เธอจินตนาการว่าพวกเขาเพียงแค่กำลังแสดงความสามารถด้วยความรักในการโอ้อวดแบบเด็กๆ ซึ่งเธอรู้ว่าเป็นลักษณะเฉพาะตัวของพวกเขา สุดท้ายแล้ว ทางการฝรั่งเศสก็พูดถูกตั้งแต่แรก

ความรู้สึกแรกของไดอาน่าคือการดูถูกการบริหารจัดการที่ปล่อยให้เกิดการโจมตีเช่นนี้ขึ้นใกล้กับเมือง หรือแหล่งอารยธรรม จากนั้น ความรู้สึกที่สองก็คือความขบขันชั่วขณะที่แล่นผ่านใจเธอ เมื่อนึกถึงภาพว่าออเบรย์จะเย้ยหยันเธออย่างไรกันเล่า แต่ความขบขำนั้นเลือนหายไปเมื่อเธอตระหนักถึงความร้ายแรงที่แท้จริงของการโจมตีนั้น 

มันเป็นครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นว่า ที่แท้แล้ว การที่คนนำทางของเธอล้มลงจากอานม้านั้นเป็นเพราะบาดแผล ไม่ใช่เพราะความกลัวอย่างที่เธอเข้าใจผิดเขาไปในตอนแรก

แต่ดูเหมือนไม่มีใครต่อสู้เลยสักคน เธอคิดอย่างเดือดดาล เธอกระตุกปากม้าอย่างรุนแรง แต่บังเหียนกลับอยู่ระหว่างฟันของมัน และมันก็ควบต่อไปอย่างบ้าคลั่ง สถานการณ์ของเธอทำให้เธอโมโห มัคคุเทศก์ของเธอได้รับบาดเจ็บ ลูกน้องของเขาถูกล้อม และเธอกำลังถูกม้าที่ตื่นตระหนกพาวิ่งหนีไปอย่างน่าอับอาย ถ้าสามารถบังคับสัตว์ร้ายตัวนี้ให้หันกลับได้ มันก็เป็นเพียงเรื่องของค่าไถ่เท่านั้น ซึ่งเธอคิดในแง่บวก ซึ่งไม่ว่าจะอย่างไร เธอต้องกลับไปหาคนอื่นๆ และเจรจาต่อรองเงื่อนไข

แน่นอนว่ามันน่ารำคาญ แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็เพิ่มรสชาติให้กับประสบการณ์การเดินทางของเธอ มันจะเป็นประสบการณ์หนึ่ง มันเป็นเพียงการ ‘ปล้น’ เธอไม่คิดว่าชาวอาหรับตั้งใจจะทำร้ายใครจริงๆ แต่พวกเขาตื่นเต้น และกระสุนของใครสักคนที่เล็งพลาดไปไกลก็ดันสะเปะสะปะไปโดนเป้าหมายที่ไม่คาดคิดเข้า

มันเป็นไปได้แค่นั้นเท่านั้น มันอยู่ใกล้บิสครามากเกินกว่าที่จะมีอันตรายร้ายแรง 

เธอโต้เถียงกับตัวเองพลางยังคงดึงบังเหียนอย่างสุดกำลัง เธอไม่ยอมรับว่ามีความอันตรายใดๆ แม้ว่าหัวใจของเธอจะเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็ตาม 

ทันใดนั้น ขณะที่เธอกำลังดึงสายบังเหียนอย่างไร้ผลด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ ก็มีเสียงผิวปากแหลมยาวดังมาจากข้างหลัง ม้าของเธอตั้งหูขึ้น และเธอก็รับรู้ได้ว่าฝีเท้าของมันลดลงอย่างเห็นได้ชัด: เธอมองไปข้างหลังโดยสัญชาตญาณ

ชายอาหรับคนหนึ่งกำลังขี่ม้าตามเธอมา และเมื่อเธอมอง เธอก็ตระหนักว่าม้าของเขากำลังไล่ตามม้าของเธอเข้ามาใกล้ ความคิดนั้นทำให้เธอละทิ้งความคิดที่จะหยุดม้าที่กำลังหนีของเธออย่างหมดสิ้น และเธอก็กดสเดือยย้ำลงไปบนสีข้างม้าของเธอแทน มีบรรยากาศที่น่าหวาดหวั่นปะปนอยู่ในวิธีการที่ชาวอาหรับกำลังตามเธอมา เขากำลังตามล่าเธออย่างใจเย็น

ริมฝีปากของไดอาน่าเม้มแน่น ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และความมุ่งมั่นใหม่ปรากฏขึ้นในดวงตาที่มั่นคงของเธอ กลายเป็นแววฉับไวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นคนละเรื่องกันที่จะกลับไปเจรจาต่อรองกับผู้ชายที่โจมตีคณะของเธอด้วยความสมัครใจ กับการถูกไล่ล่าข้ามทะเลทรายโดยโจรสลัดชาวอาหรับ คางที่ดื้อรั้นของเธอนั้นแข็งกร้าวจนดูเกือบจะเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส แต่แล้วแววหัวเราะก็ปรากฏวูบวาบในดวงตาและโค้งริมฝีปากของเธอ 

ประสบการณ์ใหม่ๆ กำลังหลั่งไหลเข้ามาหาเธอในวันนี้ เธอมักจะสงสัยมาตลอดว่าความรู้สึกของสัตว์ที่ถูกล่าเป็นอย่างไร ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังจะได้ค้นพบ และดูเหมือนเป็นวิธีการค้นหาที่ยุติธรรม เธอเคยยืนกรานอย่างหนักแน่นว่าสุนัขจิ้งจอกก็สนุกกับการวิ่งไล่ล่าไม่แพ้สุนัขล่าเนื้อ แต่นั่นยังคงต้องรอพิสูจน์ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอจะทำให้สุนัขล่าเนื้อตัวนี้ต้องออกแรงให้คุ้มค่า เธอขี่ม้าเก่ง และดูเหมือนว่าสัตว์ที่หวาดกลัวใต้ร่างเธอยังมีแรงเหลือเฟือ

เธอโน้มตัวต่ำลงซบกับคอของม้าพร้อมเสียงหัวเราะเล็กๆ อย่างไม่ใส่ใจ พลางเกลี้ยกล่อมมันด้วยความรู้ทั้งหมดที่มีกระตุ้นมันสลับกับเร่งเร้ามันให้รีบหนี แต่ไม่นานอารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนไป เธอขมวดคิ้วด้วยความกังวลเมื่อมองดูแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า อีกไม่นานก็จะมืดสนิท เธอไม่อาจวิ่งหนีไปตลอดทั้งคืนโดยมีชาวอาหรับผู้น่ารำคาญคนนี้ที่ตามติดอยู่ข้างหลังได้ อารมณ์ขันดูเหมือนจะเลือนหายไปจากสถานการณ์นี้ที่ดูจริงจังขึ้น และไดอาน่าก็เริ่มโกรธ เธอสำรวจพื้นที่ราบโล่งเตียนที่ล้อมรอบเธอ ไร้ซึ่งสิ่งใดที่จะช่วยบังกำบังหรืออำนวยความสะดวกในการหลบหนีได้เลย เหมือนว่าจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับความพ่ายแพ้และหยุดลง—ถ้าเธอทำได้นะ

ความคิดที่จะพยายามหลบหลีกเขาและกลับไปด้วยความสมัครใจถูกปัดทิ้งไปทันทีว่าไร้ความหวัง แวบเดียวก็มากพอแล้วที่เธอได้เห็นเกี่ยวกับกลวิธีของชาวอาหรับเมื่อพวกเขาแซงเธอไป ทำให้รู้ว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับนักขี่ม้าที่เชี่ยวชาญบนม้าที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างสมบูรณ์แบบ และความคิดของเธอนั้นไม่มีวันประสบความสำเร็จได้ แต่ด้วยความดื้อรั้น เธอกลับรู้สึกว่าเธอจะไม่มีวันยอมแพ้ต่อชาวอาหรับคนนั้นที่กำลังตามล่าเธอเด็ดขาด เธอจะขี่ต่อไปจนกว่าเธอจะหมดแรงจนตกม้า หรือไม่ ม้าของเธอจะหมดแรงไปก่อนก็ตาม

เสียงผิวปากดังขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง แม้เธอจะสับเดือยเร่งเร้าอย่างไม่ลดละ แต่ม้าของเธอก็ยังคงชะลอฝีเท้าลง ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งพลันแล่นเข้ามาในหัวของเธอ  บางทีอาจเป็นม้าที่เธอกำลังขี่อยู่นั่นแหละที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด

เสียงผิวปากของชาวอาหรับทำให้ม้าลดความเร็วลงอย่างชัดเจน มันตอบสนองต่อสัญญาณที่มันรู้จักอย่างชัดเจน ความไม่เต็มใจของผู้นำทางที่จะให้รายละเอียดใดๆ เกี่ยวกับการได้มาซึ่งม้าตัวนี้กลับเข้ามาในความคิดของเธอ ไม่ต้องสงสัยมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ สัตว์ตัวนี้ถูกขโมยมาอย่างไม่ต้องสงสัย และอาจเป็นของหรือเป็นที่รู้จักของกลุ่มชาวอาหรับที่พบพวกเขา

ความโง่เขลาของคนที่พาม้าที่ถูกขโมยมาขี่ท่องไปในทะเลทรายโดยเสี่ยงที่จะพบกับเจ้าของเดิมทำให้เธอยิ้มออกมาแม้จะรู้สึกหงุดหงิด แต่มันก็ไม่ใช่รอยยิ้มที่น่าพอใจ เมื่อความคิดของเธอเปลี่ยนจากเรื่องของม้าไปเป็นเรื่องเจ้าของม้าคนปัจจุบัน ความผิดพลาดของมุสตาฟา อาลีเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเธอ ในขณะเดียวกัน เธอก็ได้จ่ายเงินไปแล้วเพื่อขี่ม้าข้ามทะเลทราย ไม่ใช่เพื่อมาโดนพวกโจรอาหรับดักปล้น อารมณ์ของเธอกำลังจะพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธอเร่งม้าให้เดินต่อไปด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ แต่เห็นได้ชัดว่ามันกำลังชะลอความเร็วลง เธอเหลือบมองกลับไปอีกครั้ง ชาวอาหรับอยู่ใกล้เธอมาก—ใกล้กว่าที่เธอรู้ตัว เธอเห็นแวบหนึ่งของร่างสีขาวใหญ่ ดวงตาสีเข้มคมกริบ และฟันขาวที่เปล่งประกาย และความโกรธอันเร่าร้อนก็อบอวลไปทั่วเธอ โดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาหรือการตอบโต้จะเป็นเช่นไร โดยไม่คิดอะไรเลยนอกเหนือจากความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะกำจัดผู้ไล่ตามเธอออกไป ทั้งหมดนี้ขับเคลื่อนด้วยความบ้าคลั่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ซึ่งดูเหมือนจะก่อตัวขึ้นในตัวเธอและเธอไม่สามารถควบคุมได้ เธอคว้าปืนพกและยิงสองครั้งตรงเข้าที่ใบหน้าของชายที่กำลังตามเธอมา

แต่เขาไม่มีแม้จะสะดุ้ง และเสียงหัวเราะต่ำๆ ที่แสดงความขบขันก็ดังออกมาจากเขา และเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเขา จู่ๆ ปากคอของไดอาน่าก็แห้งผาก และความหนาวเย็นก็แล่นสะท้านไปทั่วกระดูกสันหลังของเธอ 

ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนแล่นผ่านตัวเธอ

เธอพลาดอีกครั้งเหมือนที่เธอพลาดเมื่อเช้านี้ เธอไม่รู้ว่ามันเกินขึ้นได้อย่างไร มันอธิบายไม่ได้ แต่มันเป็นความจริง และเป็นข้อเท็จจริงที่ทำให้เธอรู้สึกไร้พลัง เธอโยนปืนไร้ประโยชน์ทิ้งไป พยายามอย่างไร้ผลที่จะบังคับฝีเท้าม้าของเธอ แต่ม้าสีน้ำตาลแดงที่ลุกเป็นไฟที่ชาวอาหรับขี่ก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นทีละนิ้ว เธอไม่หันกลับไปมองอีก แต่เมื่อเหลือบมองไปด้านข้าง เธอก็เห็นหัวเล็กๆ ที่ดูร้ายกาจของมัน ด้วยหูที่ลู่ลง และดวงตาที่แดงก่ำดุร้ายของมันก็อยู่ระดับเดียวกับข้อศอกของเธอ ชั่วขณะหนึ่งมันยังคงอยู่ที่นั่น จากนั้นด้วยการเร่งความเร็วอย่างกะทันหัน ม้าสีเกาลัดไหม้ก็พุ่งทะยานไปข้างหน้า ขณะที่มันวิ่งแซงไป มันก็เบี่ยงตัวเข้ามาใกล้ข้างๆ เธอ และชายคนนั้นก็ลุกขึ้นยืนบนโกลนและโน้มตัวมาทางเธอ แล้วกอดแขนอันแข็งแกร่งคู่หนึ่งรอบตัวเธอ และด้วยการกระตุกครั้งเดียว เขาก็เหวี่ยงเธอออกจากอานม้าของเธอขึ้นไปอยู่บนหลังม้าตรงหน้าของเขาเอง

การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัวและไม่สามารถต้านทานได้ ชั่วขณะหนึ่งเธอตกตะลึง จากนั้นสติสัมปชัญญะของเธอก็กลับมาหาเธอ เธอต่อสู้ดิ้นรนอย่างรุนแรงและบ้าคลั่ง ทว่าการต่อสู้ก็ไร้ประโยชน์แถมเธอยังถูกบีบรัดอยู่ในรอยพับของเสื้อคลุมของชาวอาหรับที่หนาเตอะ ใบหน้าของเธอแนบติดอยู่กับมัน การต่อสู้ของเธอก็ไร้ประโยชน์ แขนที่แข็งแกร่งและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่โอบรอบตัวเธอทำให้เธอเจ็บปวดอย่างรุนแรง และเหมือนซี่โครงของเธอแทบจะแตกภายใต้น้ำหนักของแรงกอดในอ้อมแขนล่ำสันอันแข็งแกร่งที่โอบรัดไว้คู่นั้น แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะหายใจด้วยการสัมผัสใกล้ชิดกับร่างกายของเขา 

โดยปกติเธอแข็งแกร่งอย่างผิดปกติอยู่แล้วสำหรับเด็กผู้หญิง แต่เมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้าที่รัดรึงเธออยู่ ไดอานาก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ไร้เรี่ยวแรง และในช่วงเวลาหนึ่งที่ความรู้สึกไร้ทางสู้และความเจ็บปวดจากการที่แขนขาถูกที่พันล้อมรอบที่เขามอบให้เธอ ทำให้เธอต้องนอนนิ่ง และเธอรู้สึกว่าชาวอาหรับบังคับม้าให้หยุดลง รู้สึกว่าม้าสีน้ำตาลแดงหมุนคว้าง ยกตัวขึ้นสูงบนขาหลังของมัน จากนั้นก็ทะยานไปข้างหน้าอีกครั้ง

ความรู้สึกของเธอมันไม่อาจอธิบายได้ เธอคิดอะไรไม่ออก จิตใจของเธอรู้สึกสับสนจนมึนงง เธอไม่สามารถเรียบเรียงความคิดใดๆ ให้เป็นรูปเป็นร่างได้ชัดเจน สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่คาดฝันและไร้สาระเสียจนไม่มีข้อสรุปใดๆ ที่เหมาะสม มีเพียงความโกรธเท่านั้นที่เข้าครอบงำเธอ—ความโกรธเคืองอย่างไร้เหตุผลต่อชายที่กล้าแตะต้องเธอ คนที่กล้าวางมือบนตัวเธอ และมือเหล่านั้นเป็นมือของคนพื้นเมือง 

คลื่นแห่งความรังเกียจสั่นสะท้านแล่นผ่านตัวเธอ เธอสำลักด้วยความโกรธ ความเดือดดาล และความรังเกียจ ความอัปยศอดสูของชะตากรรมของเธอทำร้ายความหยิ่งผยองของเธอจนแหลกสลาย เธอถูกไล่แซง ถูกกวาดออกจากอานม้าของเธอราวกับเป็นตุ๊กตาหุ่นเชิด และถูกบังคับให้ทนอยู่ใกล้ร่างกายที่น่าชิงชังของชายผู้นั้น แถมยังถูกกักขังด้วยแขนแข็งแกร่งของเขา

ไม่มีใครเคยกล้าแตะต้องเธอมาก่อน

ไม่เคยมีใครกล้าจัดการกับเธออย่างที่เธอกำลังถูกจัดการอยู่ในตอนนี้

มันจะจบลงอย่างไร? 

พวกเขากำลังจะไปที่ไหน? 

เมื่อใบหน้าของเธอถูกซ่อนไว้ เธอจึงสูญเสียการรับรู้ทิศทางไปจนหมด เธอไม่รู้เลยว่าม้าหันหน้าไปทางไหนในเมื่อมันหักเลี้ยวอย่างกะทันหัน เขาควบม้าอย่างรวดเร็วด้วยการกระโจนที่น่าสับสนอย่างต่อเนื่อง ซึ่งบ่งบอกถึงอารมณ์ที่รุนแรงจนน่าตื่นกลัว แต่ชายที่ขี่มันกลับดูจะไม่หวั่นไหวกับพฤติกรรมของม้าเลือดร้อนแต่อย่างใดเลย เธอสัมผัสได้ว่าเขายังคงทรงตัวบนอานม้าได้อย่างง่ายดาย และแม้แต่การกระโดดที่ดุร้ายที่สุดก็ไม่ได้ทำให้แขนที่โอบรอบตัวเธอคลายลงเลย

แต่เมื่อผ่านไปทีละน้อย ขณะที่เธอนอนนิ่งอยู่ แรงกดดันบนร่างกายก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย และเธอก็สามารถหันศีรษะไปหาอากาศได้เล็กน้อย ราวกับว่าเธอแทบจะหมดสติเพราะต้องการมัน แต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้เธอมองเห็นสิ่งที่ผ่านไปรอบๆ ตัวเธอ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ สัมผัสกับอากาศเย็นๆ อย่างอย่างกระหาย 

แม้จะมองไม่เห็น แต่เธอก็รู้ว่าค่ำคืนได้มาถึงแล้ว ค่ำคืนที่เธอหวังว่าจะมาถึงก่อนที่เธอจะไปถึงจุดหมาย แต่บัดนี้กลับดูน่ากลัวไปหมด อากาศบริสุทธิ์ที่โชยมาช่วยเพิ่มพลังใจที่ยังคงเหลืออยู่อย่างริบหรี่ของเธอโหมกระพือความกล้าหาญ เธอรวบรวมพละกำลังทั้งหมด แล้วกระโดดอย่างสิ้นหวังทันที พยายามจะกระโดดออกไปให้พ้นจากแขนที่ตอนนี้โอบรอบตัวเธออย่างหลวมๆ ส้นเท้าที่สับเดือยขูดสีข้างของม้าสีน้ำตาลแดงจนมันผงกหัวตั้งฉาก ส่งเสียงคำรามและสั่นเทา แต่ด้วยการสะบัดแขนยาวของเขาอย่างรวดเร็ว ชาวอาหรับก็รวบตัวเธอกลับเข้าสู่อ้อมแขนของเขา ขณะที่เธอยังคงดิ้นรนอย่างดุเดือด

แขนทั้งสองข้างของเขาโอบรอบตัวเธอ ควบคุมม้าที่บ้าคลั่งด้วยแรงกดจากหัวเข่าของเขาเท่านั้น

“เบาๆ หน่อย ใจเย็นๆ”

เธอได้ยินเสียงทุ้มต่ำแผ่วเบาอย่างไม่ชัดเจน เพราะเขากำลังกดศีรษะของเธอชิดอกของเขาอีกครั้ง และเธอไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นใช้กับตัวเธอเองหรือกับม้าของเขา เธอพยายามจะเงยหน้าขึ้นเพื่อหลบหนีจากการจับกุมที่รัดรึงเธอ: พยายามอย่างสุดกำลังจนกระทั่งเขาพูดอีกครั้ง

“อยู่นิ่งๆ ซะ เจ้าโง่ตัวน้อย!” เขาคำรามด้วยความฉุนเฉียวอย่างกะทันหัน และด้วยมือที่หยาบกระด้างเขาก็บังคับให้เธอเชื่อฟังโดยไร้ทางเลือก จนกระทั่งเธอสงสัยว่าเขาจะปล่อยให้กระดูกในร่างกายของเธอไม่หักสักชิ้นหรือไม่ จนกระทั่งการต่อต้านต่อไปเป็นไปไม่ได้ เธอหอบหายใจอย่างแรง เต็มไปด้วยความเหนื่อยและยอมจำนนต่อพละกำลังที่ครอบงำเธอ และหยุดต่อสู้ดิ้นรน

ชายคนนั้นดูเหมือนจะรู้โดยสัญชาตญาณว่าเธอพ่ายแพ้แล้ว เขาจึงหันความสนใจทั้งหมดไปที่ม้าของเขา พร้อมกับหัวเราะหัวเราะต่ำๆ ที่แสดงความขบขันแบบเดียวกับที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดเมื่อกระสุนของเธอพลาดเป้า มันทำให้เธอสับสนในตอนนั้น แต่ตอนนี้มันกลับทวีความรุนแรงขึ้นอย่างน่ากลัว จนกระทั่งเธอรู้แน่ชัดว่ามันคือความกลัวที่แท้จริง ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอรู้สึกกลัวเช่นนี้ มันเป็นความกลัวที่แปลกประหลาด เธอพยายามต่อสู้กับมันอย่างสิ้นหวัง แต่ความกลัวนั้นกลับคืบคลานเข้ามาหาเธอด้วยพละกำลังที่กำลังบั่นทอนเรี่ยวแรงของเธอ ทำให้เธอวิงเวียน

เธอไม่ได้หมดสติ แต่ร่างกายทั้งหมดของเธอดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงด้วยการตระหนักถึงความน่าสะพรึงกลัวของสถานการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอย่างกะทันหัน

หลังจากนั้น ไดอาน่าก็สูญเสียความรู้สึกทั้งหมดเกี่ยวกับเวลา เช่นเดียวกับที่เธอสูญเสียความรู้สึกของทิศทางไปแล้ว เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่นาทีหรือกี่ชั่วโมงขณะที่พวกเขายังคงควบม้าอย่างรวดเร็วผ่านค่ำคืน เธอไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่กันตามลำพังหรือไม่ หรือว่ากลุ่มชาวอาหรับที่ชายคนนี้สังกัดอยู่กำลังขี่ม้าไปกับพวกเขาอย่างเงียบเชียบบนพื้นดินที่อ่อนนุ่ม

มีอะไรจะเกิดขึ้นกับผู้นำทางของเธอและลูกน้องของเขาไหม? พวกเขาถูกสังหารและทิ้งไว้ที่ที่พวกเขาล้มลงหรือเปล่า? หรือพวกเขาเองก็ถูกบังคับให้เร่งรีบไปยังพื้นที่อันลึกลับบางแห่งของทะเลทรายด้วยเช่นกัน? แต่ในขณะนี้ ชะตากรรมของมุสตาฟา อาลีและพรรคพวกของเขาไม่ได้สร้างปัญหาให้เธอมากนัก; พวกเขาไม่ได้มีบทบาทที่กล้าหาญมากนักในการเผชิญหน้าช่วงสั้นๆ และสถานการณ์ของเธอก็ท่วมท้นไปทั่วทั้งจิตใจของเธอจนมองไม่เห็นสิ่งอื่นใดทั้งหมด

ความรู้สึกหวาดกลัวกำลังก่อตัวเพิ่มขึ้นในตัวเธอ เธอพยายามดูถูกและเยาะเย้ยมัน เธอพยายามโน้มน้าวตัวเองว่ามันไม่มีอยู่จริง แต่มันมีอยู่จริง ทรมานเธอด้วยความแปลกประหลาดและด้วยความคิดที่มันก่อให้เกิด เธอไม่เคยคาดคิดถึงสิ่งเช่นนี้มาก่อน เธอไม่เคยคิดถึงเหตุการณ์ฉุกเฉินที่จะจบลงแบบนี้ ที่จะชักนำให้เกิดสถานการณ์ที่ความกล้าหาญของเธอสั่นคลอนและแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยความน่าสะพรึงกลัวที่กำลังเปิดเผยอยู่เบื้องหน้าเธอ—สิ่งที่ไม่เคยดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้จากระยะไกลซึ่งไม่เคยแตะต้องเธอมาโดยตลอด แม้แต่ความรู้ที่ชีวิตของเธอกับออเบรย์เกือบจะปกป้องเธอไว้ แต่ตอนนี้มันกลับปรากฏอยู่ใกล้เธอ บังคับให้เธอรับรู้ถึงความเป็นจริงของมันจนกระทั่งเธอตัวสั่น เท้าเย็น และหยดเหงื่อที่เย็นเชียบเม็ดใหญ่เกาะพราวบนหน้าผากของเธอ

ชาวอาหรับขยับร่างของเธอครั้งหนึ่งอย่างหยาบคาย แต่เธอกลับรู้สึกยินดีกับการกระทำนั้นเพราะมันช่วยปลดศีรษะของเธอออกจากรอยพับหนาของเสื้อคลุมที่ทำให้อึดอัด เขาไม่พูดอะไรอีกเลย—มีเพียงครั้งเดียวเมื่อม้าสีเกาลัดออกอาการตื่นกลัวอย่างรุนแรงจนกระโดด เขาก็บ่นพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆ แต่ความพึงพอใจของเธอก็อยู่ได้ไม่นาน

ไม่กี่นาทีต่อมา แขนของเขาก็โอบรัดรอบตัวเธออีกครั้ง และเขาก็พันผ้าคลุมตัวยาวของเขารอบศีรษะของเธอ ทำให้เธอมองไม่เห็น และในที่สุดเธอก็เข้าใจ ม้าที่กำลังวิ่งควบนั้นถูกดึงบังเหียนอย่างกะทันหันเกือบจะเท่ากับความรวดเร็วที่ทำให้เธอประหลาดใจเมื่อแรกเห็นชาวอาหรับ เธอรู้สึกว่าเขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขาแล้วเลื่อนลงสู่พื้นดิน มีเสียงผู้คนอยู่รอบตัวเธอ—สับสน—ไม่ได้ศัพท์—ไม่เข้าใจ; จากนั้นเสียงเหล่านั้นก็เงียบหายไปเมื่อเธอรู้สึกว่าเขาอุ้มเธอไปสองสามก้าว

เขาวางเธอลงและคลายผ้าคลุมออกจากใบหน้าของเธอ

แสงสว่างที่ส่องล้อมเธอดูสว่างจ้าจนแสบตาเมื่อเทียบกับความมืดมิดที่ผ่านมา ด้วยความสับสน เธอเอามือปิดตาไว้ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ

เธออยู่ในเต็นท์ขนาดใหญ่ สูงโปร่ง โอ่อ่า สว่างไสวด้วยโคมไฟแขวนสองดวง แต่เธอไม่ได้สนใจสภาพแวดล้อมรอบตัว สายตาของเธอจับจ้องไปที่ชายผู้ที่พาเธอมาที่นี่ เขาโยนผ้าคลุมตัวหนักๆ ที่ห่อหุ้มเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าออกไป และยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สูงสง่า ไหล่กว้าง แต่งกายด้วยเสื้อคลุมสีขาวพลิ้วไหว มีผ้าคาดเอวปักด้วยลวดลายสีดำและเงิน พันรอบตัวเขาหลายชั้น และจากด้านบนของผ้าคาดเอวนั้น มีปืนพกยัดไว้ในรอยพับ

ดวงตาของไดอาน่าไล่สำรวจรูปร่างของเขาช้าๆ กระทั่งหยุดอยู่ที่ใบหน้าสีน้ำตาลค้มเข้มที่โกนหนวดเกลี้ยงเกลาของเขา ซึ่งมีผมสีน้ำตาลตัดเป็นเส้นตรง มันเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาและโหดเหี้ยมที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา สายตาของเธอถูกดึงดูดไปยังสายตาของเขาโดยสัญชาตญาณ เขากำลังมองเธอด้วยดวงตาที่ลุกโชนอย่างดุร้าย กวาดมองเธอจนกระทั่งเธอรู้สึกว่าเสื้อผ้าแบบเด็กผู้ชายที่ปกปิดแขนขาเรียวระหงของเธอถูกถอดออกไป เผยให้เห็นเรือนร่างสีขาวนวลที่งดงามเปลือยเปล่าภายใต้สายตาที่เร่าร้อนของเขา

เธอถอยหลังกลับ ตัวสั่น ดึงปกเสื้อแจ็คเก็ตขี่ม้าเข้าหากันเหนือหน้าอกด้วยมือที่กำแน่น ทำตามแรงกระตุ้นที่เธอแทบจะไม่เข้าใจ

“คุณเป็นใคร?” เธอหายใจติดขัด ถามเขาด้วยเสียงที่แหบแห้ง

“ฉันคือ ชีค อาเหม็ด เบ็น ฮัสซัน”

ชื่อนี้ไม่ได้สื่อความหมายอะไร เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เธอพูดภาษาฝรั่งเศสโดยทันไม่คิด และเขาก็ตอบเธอเป็นภาษาฝรั่งเศสเช่นกัน

“ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่” เธอถาม พยายามต่อสู้กับความกลัวที่กำลังทวีความรุนแรงขึ้นทุกวินาที

เขาพูดซ้ำคำพูดของเธอพร้อมรอยยิ้มช้าๆ 

“ทำไมฉันถึงพาคุณมาที่นี่ บองดิเยอ! คุณไม่เป็นผู้หญิงพอที่จะรู้หรือไง?”

เธอถอยหลังไปอีกครั้ง คลื่นสีแดงก่ำพุ่งขึ้นบนใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะจางหายไปในทันที ทำให้เธอซีดกว่าเดิม สายตาของเธอหลุบลงภายใต้เปลวไฟที่ลุกโชนในดวงตาของเขา

“ฉันไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไร” เธอพึมพำเบาๆ ด้วยริมฝีปากที่สั่น

“ฉันคิดว่าคุณรู้” เขาหัวเราะเบาๆ และเสียงหัวเราะของเขาก็ทำให้เธอหวาดกลัวยิ่งกว่าคำพูดที่เขาพูด เขาเดินเข้ามาหาเธอ และถึงแม้ว่าเธอจะหลบตัวเองหลีกเลี่ยงเขาอย่างสิ้นหวัง แต่ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาก็คว้าเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

ความหวาดกลัว ความเจ็บปวด ทรมานจิตใจจนตัวสั่นสะท้านจรดวิญญาณอย่างที่เธอไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่ามันจะมีอยู่จริงเข้าครอบงำเธอ เปลวไฟแห่งความปรารถนาที่ลุกโชนในดวงตาของเขาทำให้เธอมึนหัวจะเป็นลม ร่างกายของเธอเต้นระรัวด้วยการรับรู้ถึงความจริงที่ทำให้เธอสะพรึงกลัว

เธอเข้าใจจุดประสงค์ของเขาด้วยความสยดสยองที่ทำให้เส้นประสาททุกส่วนในร่างกายหดเกร็งต่อความเข้าใจที่เข้ามาหาเธอภายใต้เปลวไฟที่เผาผลาญจากสายตาที่เร่าร้อนของเขา และในอ้อมกอดอันดุดันที่บีบรัดร่างกายที่สั่นเทาของเธอ รั้งเธอให้เข้ามาแนบชิดกันกับร่างกายที่เต้นระรัวของชายผู้นั้นมากขึ้น เธอพยายามบิดตัวในอ้อมแขนของเขาขณะที่เขากดเธอเข้าหาตัวด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะครอบครอง

ศีรษะของเขาโน้มลงมาหาเธออย่างช้าๆ ดวงตาของเขาเร่าร้อนลึกขึ้น และเมื่อถูกตรึงไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อนได้ เธอต้องทนรับจุมพิตแรกที่เธอเคยได้รับ และการสัมผัสของริมฝีปากที่ร้อนระอุของเขา อ้อมกอดอันแน่นหนาของอ้อมแขนของเขา และการรวมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายที่อบอุ่นและแข็งแกร่งของเขา ได้ปล้นเอาพละกำลังทั้งหมด ความสามารถในการต่อต้านทั้งหมดไปจากเธอ

ด้วยเสียงสะอื้นอย่างหนักอันยาวนาน ดวงตาของเธอปิดลงอย่างเหนื่อยล้า แต่ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวที่กดประทับอยู่บนริมฝีปากของเธอนั้นก็ราวกับเป็นยาเสพติด ทำให้เธอแทบจะหมดสติ อย่างมึนงง เธอรู้สึกว่าเขาอุ้มเธอขึ้นสูงในอ้อมแขนของเขา ขณะที่ริมฝีปากของเขายังคงแนบชิด และพาเธอข้ามเต็นท์ผ่านม่านเข้าไปในห้องที่อยู่ติดกัน เขาวางเธอลงบนหมอนอิงนุ่มๆ 

“อย่าทำให้ฉันรอนานเกินไป” เขากระซิบ แล้วจากไป

และคำกระซิบนั้นได้ส่งแรงกระแทกผ่านตัวเธอราวกับการกระชากเส้นประสาทที่ชาด้านของเธอออกจากกัน กระตุ้นให้เธอมีพละกำลังขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอผุดลุกขึ้นด้วยดวงตาที่บ้าคลั่งและสิ้นหวัง มือกำแน่นข้ามหน้าอกที่เต้นระรัวของเธอ จากนั้น ด้วยเสียงร้องไห้อันขมขื่น; เธอก็ทรุดตัวลงบนพื้น แขนทั้งสองข้างเหยียดออกไปบนเตียงกว้างขวางหรูหรา

มันไม่จริง! มันไม่จริง! มันเป็นไปไม่ได้—สิ่งเลวร้ายนี้ที่เกิดขึ้นกับเธอ—ไม่ใช่กับเธอ ไดอาน่า เมโย! มันเป็นความฝัน ฝันร้ายที่น่ากลัวที่จะผ่านไปและปลดปล่อยเธอจากความทรมานนี้

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความสั่นเทา ห้องแปลกตานั้นหมุนวนและพร่าเลือนไปต่อหน้าต่อตาเธอ

โอ้ พระเจ้า! มันไม่ใช่ความฝัน มันเป็นเรื่องจริง มันเป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกหนีได้

เธอถูกกับดัก ไร้พลัง ป้องกันตัวเองไม่ได้ และหลังม่านหนาหนักใกล้ๆ เธอคือชายผู้นั้นที่กำลังรอคอยที่จะเรียกร้องสิ่งที่เขาได้ยึดเอาไป เขาอาจจะเข้ามาเมื่อไรก็ได้ แค่ความคิดนั้นทำให้เธอตัวสั่นสะท้านและย่อตัวเธอลงใกล้พื้นด้วยแขนขาที่สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ 

ความกล้าหาญของเธอที่เคยเผชิญหน้ากับอันตรายและแม้กระทั่งความตายโดยไม่หวั่นไหว แตกสลายพังทลายลงต่อหน้าความน่าสะพรึงกลัวที่รอคอยเธอ มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่มีใครจะช่วยได้ ไม่มีความเมตตาใดๆ ที่จะคาดหวัง เธอสัมผัสได้ถึงพละกำลังอันแข็งแกร่งที่บดขยี้ซึ่งเธอไร้เรี่ยวแรง ไร้ทางสู้

เธอจะต้องดิ้นรน แต่มันจะไร้ประโยชน์; เธอจะสู้ตาย แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกัน ภายในเต็นท์ตอนนี้เธออยู่เพียงลำพังเหมือนสัตว์ที่ติดบ่วง ข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยผู้ติดตามของชายผู้นั้น ไม่มีที่ไหนที่เธอจะสามารถหันไปได้ ไม่มีใครที่เธอจะสามารถพึ่งพาได้

ความแน่นอนของสิ่งที่เธอกังวล บดขยี้เธอด้วยความมั่นใจ

พลังในการกระทำใดๆ ล้วนหายไปสิ้น

เธอทำได้เพียงรอคอยและทนทุกข์ทรมานจากการล่มสลายทางจิตใจอย่างสมบูรณ์ซึ่งครอบงำเธอ ซึ่งมันกำลังทวีความรุนแรงมากขึ้นด้วยอารมณ์ที่แปลกประหลาดของเธอ ร่างกายของเธอปวดร้าวจากการจับกุมของแขนอันแข็งแกร่งของเขา ริมฝีปากของเธอมีรอยช้ำจากการจุมพิตอันป่าเถื่อนของเขา เธอกำมือแน่นด้วยความปวดร้าว 

"โอ้ มันบ้าอะไรกัน!" เธอสะอื้นด้วยน้ำตาร้อนผ่าวที่ไหลอาบแก้ม “สาปแช่งเขา! สาปแช่งเขา!”

และทันทีที่คำพูดเหล่านั้นออกจากริมฝีปากของเธอ เขาก็ปรากฏตัว เงียบงัน ไร้เสียง ตรงมายังข้างกายเธอ

ด้วยมือที่วางบนไหล่ของเธอ เขาก็บังคับให้เธอลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาดุร้าย ริมฝีปากที่เคร่งขรึมของเขาแย้มออกเป็นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยม น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาครึ่งหนึ่งโกรธ ครึ่งหนึ่งขบขันอย่างไม่สบอารมณ์

“นอกจากจะเป็นคนรักแล้ว ฉันจะต้องเป็นคนรับใช้เธอด้วยหรือไง?”

♥ #romancenovels #love #classic #romantic #fiction #theSHEIK #2024Trends สุดปัง .⋆｡~˚ ♥